Vakanties zijn essentieel voor ons welzijn. Het zijn langere periodes van ‘vrije’ tijd waarin het cruciaal is dat we rusten en bijkomen van ons drukke (werk)leven. Helaas lijkt dit soms bijna een verplichting. Ga maar eens na hoe vaak men vraagt of je een fijne vakantie hebt gehad wanneer deze net is afgelopen.

We lijken op zoek te moeten gaan naar het ‘vakantiegevoel’ en te moeten genieten van onze vakanties. Zo niet, dan doen we schijnbaar iets verkeerd.

Als kind zijnde had ik hier al moeite mee; het leverde stress op in plaats van ontspanning. Andere kinderen uit mijn klas leken het allemaal zo makkelijk te kunnen, dus waarom kon ik niet op dezelfde manier genieten van vakantieperiodes?

Behalve dat ik me hierdoor ‘anders’ voelde, gingen dit soort gedachten ook vaak gepaard met diepe schuldgevoelens. Ik wilde vooral niet ondankbaar klinken, dus hield ik mijn gedachten voor me. Ik zou toch blij moeten zijn met die extra vrije tijd?

Desondanks kwamen mijn ouders er al snel genoeg achter dat ik vakanties lastig vond. Ik kroop immers vaak genoeg huilend bij mijn moeder in bed, omdat de dagen zo verschrikkelijk langzaam voorbij kropen.