Naast het fysieke ongemak (hallo plotselinge misselijkheid, all-day-long) had ik het de eerste weken vooral mentaal zwaar. De gevoelens en gedachten die ik al jaren onderdrukte met een cocktail van zelfmedicatie, moest ik nu voor het eerst ervaren op een nuchtere brein. Ik had op dat moment geen professional waar ik mee kon praten en daar had ik eigenlijk na lange tijd nu wel behoefte aan.

Ik balanceerde op een wipwap van ongeloof en ontkenning aan de ene kant, en blijdschap met een vleugje onzekerheid aan de andere kant. Mijn vriend leek ook na drie positieve testen nog steeds in een ontkenningsfase te zitten, hij deed bijna alsof het niet bestond. Hij ging ervanuit dat er zoiets kon bestaan als ‘vals positief’.
“Laten we nou maar gewoon de echo afwachten” was zijn conclusie nadat ik hem gek maakte met het idee dat hij over 9 maanden vader zou zijn.

Op 20 oktober, was het zover: de intake en eerste echo. Gek genoeg was ik niet zo zenuwachtig als van te voren gedacht. Ik vond het hebben van een afspraak met een nieuwe zorgverlener misschien wel spannender. Er was nog steeds een overheersend gevoel van ongeloof. Ik schaamde mij eigenlijk dat ik mogelijk voor niets ernaar toe ging, om vervolgens iemand zijn tijd te verspillen. Pas in de wachtruimte van de praktijk kreeg ik de eerste signalen binnen van een realiteitscheck. Een muur vol schattige geboortekaartjes, de één nog origineler dan de ander zorgde ervoor dat ik het voor eerst echt voelde kriebelen van binnen. Wat direct lekker werd afgewisseld met een golf van misselijkheid..

Gelukkig werd ik snel afgeleid toen mijn naam werd geroepen om naar binnen te gaan. Of het nu kwam door de misselijkheid of door de spanning, mijn benen waren ineens erg wankel toen ik naar binnen liep. Ook dit keer verraadde mijn klamme handen hoe gespannen ik eigenlijk was. Dat zag ik aan de afdruk die ik achterliet op het bureau van de verloskundige waar ik heel eventjes mijn handen op had neergelegd. De verloskundige kwam meteen al heel vriendelijk over. Ook nadat ik in een korte samenvatting mocht vertellen wie ik was, mijn achtergrond en mijn autisme, bleef ze zo ontzettend lief en begripvol. Ik gaf meermaals aan dat ik het niet kon geloven: mijn zwangerschap klopte gewoon niet!

Al vrij snel mocht ik gaan liggen en tot mijn grote opluchting werd er eerst uitwendig een poging gedaan om een echo te maken. We mochten meekijken op het grote scherm waar ik na aantal seconden iets zag verschijnen. ‘Kijk daar is het! Gefeliciteerd, ik zie een kloppend hartje’ zei ze enthousiast. ‘Oh mijn God’.. zei ik voorzichtig: ‘Het is dus echt’. Ze liet ons duidelijk zien waar we moesten kijken tot ik eventjes vergat te ademen. Ik zag niet alleen één wit vlekje.
Ik zag tot mijn grote schrik twee witte vlekjes. “Het is toch geen tweeling, hè??”. Ondertussen voelde ik de paniek opkomen.

Heel eventjes was het stil voordat ze overtuigend zei “Nee geen tweeling”. “Kijk dit hier, dat is jullie baby, nu nog ter grootte van een sesamzaadje. En dit hier, het andere witte blobje, is de dooierzak. Hier haalt de baby alle voedingsstoffen uit om te groeien. De placenta wordt pas later ontwikkeld en neemt het dan over”.

Door de spanning en blijdschap die ik ervaarde stroomde de eerste tranen naar beneden. Probeer dan nog maar eens je focus te houden als er naderhand een storm van informatie op je afkomt. Nadenken over de NIPT test, hoeveel verloskundigen wil ik zien? Komen er ziektes voor in je familie? Zijn er allergieën? Of ik wil nadenken over centering pregnancy? Ben je bekend met het hartjesspreekuur?

Maar wat ook heel fijn was; Hoe kunnen we jou het beste helpen en begeleiden met je autistische achtergrond? Alles was zo ontzettend overweldigend. Soms kon ik niet eens goed luisteren wat er werd gezegd omdat mijn aandacht werd getrokken naar de foto van de echo die ik stevig in mijn handen vasthield.

Na ongeveer een uurtje zat de intake erop. Het leek wel alsof ik droomde. En in die droom voelde ik mij voor het eerst gelukkig, zo met mijn Woezel en Pip koffertje vol baby gerelateerde producten. Totaal overprikkeld, dat dan weer wel, maar het interesseerde mij eventjes helemaal niks. Ik had een klein wondertje in mijn buik en voor eventjes zat ik op de zogenaamde roze wolk. Met nadruk op eventjes, want in de verte zag ik het alweer aankomen….

De donderwolken.