Met de telefoon nog in mijn hand, staar ik voor mij uit. Ik voel enorm veel en tegelijkertijd ook niets. Alsof ik het niet kan beseffen, alsof het niet zo is. Mijn hart bonkt in mijn keel en een enorm gevoel van leegte rukt op. Is dit verdriet wat ik voel? Angst? Ik weet het oprecht niet. Het voelt zwaar, alsof de hele wereld op mijn schouders rust. Op mijn telefoon kijk ik naar de datum van vandaag: 27 maart 2024. Een datum die eerst altijd een gewone dag was, nu een datum die voor altijd in mijn geheugen gebrand zal staan. De dag dat ik één van de personen om wie ik het meeste geef, ben verloren.
Rouwtisme
Rouw is een lastige emotie. Het is alles, het is niets. Het is onbeschrijfelijk en ontastbaar en tegelijkertijd breekbaar, alles overweldigend. Rouw is klein, persoonlijk. Het is groot en alles consumerend, tranen, of juist helemaal niet. Mooie herinneringen en intens gemis. Rouw is veel. Heel, heel veel en soms weet ik niet hoe ik het moet dragen.
De rouw is zwaar voor ieder mens dat er doorheen gaat en zeer persoonlijk. Zo ook voor mensen met autisme, zoals ik. Hoe rouwen autisten eigenlijk? Hoe rouw ík? Ik weet het zelf niet. Voeg daar nog eens alexithymie (emotieblindheid) aan toe en ik ben helemaal van slag. Wat voel ik, wat moet ik voelen? Ze zeggen dat in de rouw alles goed is, maar tegelijkertijd voel ik mij zo anders dan de rest. Wat ís mijn goed?
Wirwar
We zijn bijna een maand verder en nu pas begint het een beetje binnen te komen. Nu pas, heel langzaam, begin ik te beseffen dat ze er niet meer is. Ik verwerk informatie trager dan mijn neurotypische medemens en dat merk ik nu veel meer dan anders. De rouw komt op gang en ik vind het een moeilijke periode. Ik voel mij schuldig omdat ik pas één keer echt heb gehuild. Rouwen is vaak huilen, toch? Waarom komen de tranen dan niet? De plotselinge verandering in mijn leven valt mij zwaar en ook daar voel ik mij schuldig over, egoïstisch. Het voelt soms alsof ik geen recht heb om er verdriet om te hebben. Dat de pijn die ik voel niet waardig is. “Ik hield van haar, ik hoú van haar. Wees niet zo hard voor jezelf. Jij mag ook rouwen.” vertel ik mijzelf zachtjes.
Een wirwar van emoties, dus. Alsof ik compleet in de knoop zit. Toch denk ik er langzaam achter te komen, wat het effect is van mijn verlies. Mijn rouwen ziet er uit als extreem moe zijn. Hoe veel ik ook probeer te rusten, ik blijf uitgeput. Ook heb ik elke nacht extreme nachtmerries en word ik wakker met een bonkend hart of de echo van een schreeuw. Alles is afgevlakt, alsof ik niets voel en ik kan nergens van genieten. In de avonden voel ik soms iets wat ik omschrijf als een zwart gat in mijn borstkas. Een enorme leegte dat soms gewoon fysiek pijn kan doen. Ik praat er niet makkelijk over en isoleer liever dan dat ik contact zoek.
Schrijven helpt, het geeft mij inzicht in mijn emoties, wat ik precies voel en waar het vandaan komt. Misschien is dat, zoals vele keren eerder bewezen, mijn houvast in donkere tijden. Er is geen goed, er is geen slecht. Er bestaat geen foute manier van rouwen. Ieder doet het op z’n eigen manier, zo ook ik.
Dichtbij
Ik mis haar ontzettend en ik denk elke dag aan haar. De liefde stroomt door in mijn woorden en ik voel het in elke vezel van mijn ziel terwijl de zinnen ontstaan. Mijn woorden verbinden en ik voel haar dichtbij als ik iets voor haar schrijf. Ook dat is mijn rouwen. Wellicht anders, maar puur en kwetsbaar. Ik zal nog heel veel aan haar blijven schrijven en veel woorden aan haar opdragen, want er valt ontzettend veel te vertellen over wie zij was en wat wij samen deelde.
Elk woord dat ik creëer, is een woord dat haar eventjes doet leven. Zo hou ik de herinneringen aan haar krachtig en vier ik wie ze was. Soms met intens verdriet om het gemis, soms met een lach om de mooie tijden samen. Rouwen, op mijn eigen manier. Je zou bijna denken dat ik menselijk ben…
Liefs, Dianel
Blogs door Dianel
Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.