Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
Leeftijd: 18 jaar.
Sinds wanneer heb je je diagnose autisme: ik ben momenteel in het diagnosetraject.
Favoriete (sensorisch) hulpmiddel: noise cancelling koptelefoon.
Favoriete hobby of interesse: muziek maken en formule 1.
Wat is jouw kracht of talent: werken met kinderen.
Mijn naam is Iris en ik woon samen met mijn ouders en zusje. Ik heb 2 konijntjes waar ik super veel van hou. Voor de zomervakantie heb ik de opleiding onderwijsassistent afgerond en over een paar weken start ik met de Pabo.
Na lang twijfelen, heb ik toch besloten om mijn verhaal te doen. Ik vind het fijn om te schrijven, maar ik heb er eigenlijk nog nooit iets mee gedaan en nu ik hersteld ben van een eetstoornis en er sterke vermoedens van autisme zijn, vind ik het toch wel tijd om mijn verhaal te delen. Ik hoop dat ik er anderen mee kan helpen.
Tijdens de eerste lockdown in maart 2020, begonnen de problemen op het gebied van eten. Er viel veel structuur weg, ik had meer last van stress en spanning, ik kon moeilijk met mijn emoties en gevoelens omgaan, alles was anders en ik was op zoek naar iets dat me houvast kon geven en waar ik de controle over kon hebben.
Dat vond ik in (overmatig) bewegen, mijn eten bijhouden en mijn gewicht in de gaten houden. Het begon allemaal heel onschuldig, maar het ontwikkelde zich uiteindelijk tot een eetstoornis en in januari 2021 kreeg ik de diagnose anorexia nervosa.
Ik zat vast in een wereld die voor mij zo veilig en vertrouwd voelde.
Door minder te eten en bezig te zijn met andere dingen, voelde ik ook veel minder en dat gaf rust
De eetstoornis uitte zich vooral in dwangmatig bezig zijn met eten, tellen en alles controleren, regels opstellen en me daaraan moeten houden, heel selectief eten en veel angst voor bepaalde producten en aankomen. Ik zat vast in een wereld die voor mij zo veilig en vertrouwd voelde.
Door minder te eten en bezig te zijn met andere dingen, voelde ik ook veel minder en dat gaf rust. Ik had een manier gevonden om met het leven om te gaan. Het gaf een goed en sterk gevoel en ik was bang om dat kwijt te raken. Ik had eindelijk het gevoel dat ik ergens bij hoorde.
Bepaalde dingen waren zo dwangmatig geworden,
dat het gewoon onmogelijk leek om los te laten.
In april 2021 kon ik terecht bij een GGZ organisatie die mij konden helpen. Samen met mijn ouders ging ik in behandeling voor eetstoornissen, waar ook andere gezinnen aan meededen. Het doel van de behandeling was vooral om weer een gezond eetpatroon op te bouwen en angsten te overwinnen.
Mijn ouders kregen de controle in handen en mochten bepalen wat ik moest eten. Het was een dagbehandeling, dus we hadden soms hele dagen therapie. Er waren ook dagen en weken dat ik gewoon thuis was of naar school ging.
Het was een zware behandeling en ik liep ook tegen veel dingen aan. De communicatie met mijn ouders en behandelaren, en vertellen wat er in me omging, vond ik moeilijk. Ik vond het ook heel zwaar dat mijn ouders de controle hadden, maar gelukkig maakten we wel samen een eetlijst zodat ik houvast had en zodat ik van tevoren wist wat ik moest eten. Dat zorgde voor voorspelbaarheid. Mijn ouders deden ook hard hun best om structuur aan te brengen en zelf probeerde ik dat ook te doen.
Na de zomervakantie van 2021, startte ik met een vervolgbehandeling. Dat was groepstherapie, één middag per week. We gingen samen uitdagingen aan (wat ik best lastig vond, omdat ik daardoor nieuwe dingen moest proberen), we praatten over onze eetstoornis en we werkten aan de onderliggende problematiek.
Ik heb tijdens die behandeling heel veel geleerd en ik heb mezelf beter leren kennen. Na een aantal maanden durfde ik ook de regels van mijn eetstoornis stapje voor stapje los te laten. Zeker toen de vermoedens van autisme werden uitgesproken, ging het steeds beter, omdat ik begreep waar bepaalde dingen vandaan kwamen. Mijn behandelaren begrepen mij ook steeds beter.
De behandeling met mijn ouders heeft ervoor gezorgd dat ik weer een gezond eetpatroon kreeg en de vervolgbehandeling heeft ervoor gezorgd dat ik de eetstoornis uiteindelijk heb kunnen loslaten, mezelf beter heb leren kennen en mijn studie heb kunnen afronden.
Zeker toen de vermoedens van autisme werden uitgesproken, ging het steeds beter, omdat ik begreep waar bepaalde dingen vandaan kwamen
Ik zit nog een diagnosetraject, maar mocht er inderdaad autisme uitkomen, dan weet ik zéker dat dat de oorzaak is geweest van de eetstoornis. Ik merkte in mijn herstel dat ik het ontzettend moeilijk vond om gewoonten en regels los te laten en dit heeft ook lang geduurd. Veranderingen zijn namelijk erg lastig en die regels en gewoonten gaven ook een fijn gevoel. Uiteindelijk bleek ook dat sommige regels en gewoonten geen onderdeel van de eetstoornis waren, maar gewoon bij mij horen. Bepaalde dingen waren zo dwangmatig geworden, dat het gewoon onmogelijk leek om los te laten.
Ik merkte ook dat ik veel last had van overprikkeling en vaak overspoeld raakte door allerlei emoties. Tijdens therapie kon ik het heel lastig vinden om te vertellen wat erin me omgaat en ik praatte vaak over dezelfde onderwerpen, zoals mijn studie.
De therapie was vermoeiend, en ik merkte vaak dat ik halverwege de middag al helemaal op was. Als ik dan weer thuis was, kon ik ook helemaal niks meer. Het perfectionisme zorgde ervoor dat het eigenlijk nooit goed genoeg voelde. Alles moest goed en netjes, zoals de eetregistratie. Autisme heeft ervoor gezorgd dat de eetstoornis erger werd en het versterkte elkaar enorm.
Ik hou van voorspelbaarheid en eet daarom vaak dezelfde dingen,
zeker wanneer ik stress ervaar
Ik ben nu gelukkig hersteld, maar heb soms nog wel wat problemen met eten. Ik heb dat altijd al een beetje gehad. Ik ben een moeilijke eter en kan last hebben van texturen. Ik hou van voorspelbaarheid en eet daarom vaak dezelfde dingen, zeker wanneer ik stress ervaar. Stress kan er ook voor zorgen dat ik minder ga eten, omdat het mijn eetlust vaak vermindert.
Uiteten gaan met bijvoorbeeld vrienden, vind ik lastig. En dat vind ik heel jammer, omdat het wel iets is dat vaak gedaan wordt. Mocht ik het wél doen, check ik van tevoren altijd de menukaart en het liefst ga ik ergens eten waar ik eerder ook heb gegeten.
Ik probeer het vaak zo draaglijk mogelijk te maken voor mezelf en dingen te eten die fijn zijn. Zéker wanneer het even lastig is en ik overprikkeld ben. Als het nodig is, plan ik eetmomenten in zodat ik ze niet kan vergeten. Als ik stress heb, zoek ik afleiding tijdens het eten.
Wat ik mee wil geven aan anderen, is dat goed voor jezelf zorgen het allerbelangrijkste is. Plan voldoende rustmomenten in en probeer te praten over de dingen waar je tegen aanloopt, zodat anderen je beter kunnen begrijpen en helpen.
Ik weet dat dat erg lastig kan zijn. Mij heeft het geholpen om het dan op te schrijven en het te laten lezen.
Geef nooit op, want ik weet zeker dat je het kunt!
Heb je autisme (of een sterk vermoeden hiervan) en wil je ook graag je verhaal delen op de website? Dat kan!
Neem gerust contact met mij op via de mail en geef aan over welk thema je graag wat wilt delen.
Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
