Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
Donderwolken.
Met een hoofdletter D. Dezelfde hoofdletter als Denken in Doemscenario’s.
Als ik ergens talent voor heb, dan is het wel de meest verschrikkelijke situaties bedenken en er heilig van overtuigd zijn dat het gaat gebeuren.
Ik keurde het meteen af, forceerde mezelf om happy te zijn met een wondertje in mijn buik maar in plaats daarvan was ik alleen maar bezig met de ‘wat als’ vragen.
Een toxic relationship met Dr. Google was aanstaande, urenlang was ik op zoek naar verklaringen die mijn vervelende gevoelens konden bevestigen.
Ieder weldenkend mens zou mij adviseren om ermee te stoppen, maar ik kon het niet. Toen mijn vriend zei dat ik moest vertrouwen op mijn lichaam, brak ik.
Dat was nou juist datgene wat ik niet durfde te doen.. vertrouwen. Daarom was ik zo ontzettend blij met het hartjesspreekuur bij de verloskundigenpraktijk.
Bij het hartjesspreekuur mag je tweemaal in de week langskomen om even naar je kleintje te kijken of alles oké is. Mooi, dacht ik. Die zien mij de komende tijd dus minimaal twee keer in de week langskomen. Ik had nou eenmaal die bevestiging nodig. Het gaf mij iets van controle waar ik zo naar verlangde.
Dagen voor het hartjesspreekuur was ik alweer bezig met de gedachten ‘wat als we niks meer zien of horen’? Het eerste trimester is zo’n lastige en spannende periode, zeker wanneer de meeste kwaaltjes grotendeels zijn afgenomen voel je verder vrij weinig gebeuren. De baby is eigenlijk nog zo klein dat je het niet voelt bewegen. Dit maakte mij zo mega onzeker: ik voelde mij niet eens meer zwanger!
Ik was voor deze afspraak misschien wel nerveuzer dan voor de intake. Bedenken dat het misschien fout kon gaan was voor mij een beschermingsmechanisme. Als je uitgaat van het ergste kan de rest alleen maar meevallen.
Ik slaakte een enorme zucht van verlichting nadat het inderdaad bleek mee te vallen. Het kleine spruitje was alweer gegroeid en het hartje zagen we weer flink kloppen. Naderhand baalde ik flink van mezelf. De stress was het niet waard. Sterker nog, het was simpelweg gewoon slecht voor onze gezondheid. Ik besloot voor mezelf iets te doen wat ik al jaren geleden had opgegeven… vertrouwen hebben in mijn gekke lichaam.
Het Hartjesspreekuur, hoe mooi het ook is dat je de mogelijkheid krijgt om te kijken, moest ik voor onze gemoedstoestand helaas overslaan.
Daarnaast was het ook tijd om wat preventieve maatregelen te nemen. Ik had meer hulp nodig dan alleen het vertrouwen in mezelf. Hulp van buitenaf. Van een vriendin wist ik dat zij bij haar zwangerschap veel baat heeft gehad bij de POP-poli in het ziekenhuis. De POP-poli ( Psychiatrie, Obstetrie en Pediatrie) biedt psychische begeleiding aan zwangeren vrouwen aan. Hier zou ik misschien wel wat aan hebben, maar de gedachten om in Corona tijd naar het ziekenhuis te gaan gaf mij direct alweer stress. Wekelijks een gesprekje met de praktijkondersteuner van de huisarts was voor mij nu even voldoende.
Om het stukje stress nog verder te verlagen besloten we de NIPT test ook over te slaan. Bij de NIPT wordt er wat bloed afgenomen om te kijken of er aanwijzingen zijn voor o.a DownSyndroom. Ik vond het eigenlijk zo’n raar idee om niet te kiezen voor een stuk duidelijkheid, terwijl ik bij de intake nog zo overtuigend zei dat ik eigenlijk in het dagelijks leven niet kan functioneren zonder duidelijkheid. Wat nog steeds zo is, maar dit gaf mij veel te veel stress dat ik alleen al bij de gedachten van stress nog meer stress kreeg.
Zucht.
Gelukkig was het einde van het eerste trimester in zicht en als ik mijn vertrouwde partner Dr. Google mag geloven, wordt vanaf dan alles weer een beetje beter…
Deze blog is geschreven door Ches.
Ches blogt over haar persoonlijke ervaringen rondom autisme & kinderwens, zwangerschap, bevalling en het ouderschap.
Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
