Hey daar, ik ben Yamina. Ondertussen ben ik 30 jaar ‘oud’ en weet ik sinds mijn 27e “officieel” dat ik autistisch ben. Ook heb ik epilepsie en een depressieve stoornis (dysthymie). Ik woon samen met mijn partner en twee katten (Blackson en Blanka) en ben herstellende van een autistische burn-out.
Een van mijn speciale interesses is Japan, de taal, cultuur maar ook het land. Ik heb dan misschien een opleiding ‘communicatie’ gedaan, maar heb ook de Japanse taal geleerd op deze opleiding! Ik ben gek op dieren en houd ervan om te lezen en te schrijven. Dit doe ik het liefst in het Engels. Taal is zeg maar echt mijn ding, maar Nederlandse (werkwoord)spelling niet echt, oeps.
Ik ben gek op reizen (en lekker eten!), ook al heb ik dat de afgelopen paar jaar niet zo veel kunnen doen. Daarnaast ben ik erg geïnteresseerd in mythologie, psychologie en vind ik het leuk om te bakken en te koken (als ik daar de energie en hersenkracht voor heb). Ik heb een (sterke) mening maar ben altijd bereid bij te leren, er is geen groei zonder een beetje ongemak.
Ik ben opgegroeid in een boerendorp tussen twee werelden in. In het dorp was ik de enige ‘halfbloed’; mijn moeder is Nederlands en mijn vader Marokkaans, met een wereldblik die een stuk breder was dan wat men daar gewend was. Ik heb niet de meest stabiele kindertijd gehad en heb altijd het gevoel gehad dat ik moest vechten voor mijn recht tot bestaan. Alsof ik moest bewijzen dat ik ‘goed genoeg’ was om liefde te ontvangen. Dat is natuurlijk onzin, maar het laat wel zijn littekens achter.
Mijn diagnose autisme was een keerpunt in mijn leven, kort erna kreeg ik ook de bevestiging dat ik wel degelijk depressief was. Alhoewel het een moment van (h)erkenning was, was het ook een katalysator. Ik realiseerde me toen pas hoelang ik eigenlijk al systematisch over mijn grenzen heen ging. Kort hierna ontpopte mijn burn-out zich, en kwam ik in crisis. De POH’er die mij zou ondersteunen sprak over ‘genezing’ van mijn autisme en toen knapte er iets.
Nooit meer wilde ik horen dat ik maar moest veranderen, anders moest denken, of moest genezen van iets wat inherent niet verkeerd of fout was. Ik mocht bestaan, mijn autistische brein mocht bestaan, mijn eigen ik mocht bestaan. En iedereen die dat fout vond verzocht ik vriendelijk doch dringend om zichzelf uit mijn leven te verwijderen.
Na bijna drie jaar mijn leven herindelen en opnieuw evalueren (en heel wat vallen en opstaan) ben ik nu op een punt dat ik vrede heb met hoe het er uitziet, maar dat betekent niet dat er geen ruimte is voor groei!
Meer weten over mijn ervaringen als autist, het stellen van grenzen, het leren “nee” zeggen en de zoektocht naar een duurzame invulling van mijn wereld waar ik levensgeluk uithaal? In 2023 start ik als gastblogger voor Wereld van Autisme.
Mijn schrijfstijl is soms wat chaotisch, maar komt voort uit een brein dat vijf gedachtentreintjes heeft. Waarvan de rails als een achtbaan zijn en de wagons in de fik staan. Met een conducteur die een paniekaanval heeft. Herkenbaar of jouw normaal? Geen idee, maar ja, ‘normaal’ is het gemiddelde van alle variaties.
Ik neem je graag mee op mijn levensreis, ook als deze soms te kampen heeft met wat vertragingen of tegenslagen, maar we zijn toch de NS gewend hè, dus dat zal allemaal wel meevallen!
Happy stimming,
Yamina
@authentiq.autistic / @yue.ami
Blogs door Yamina
Meer weten over Yamina’s zoektocht naar haar authentieke autistische identiteit, met een vleugje activisme? Of ben je nieuwsgierig naar de persoon achter AUTHENTIQ?
Volg Yamina ook op Instagram: