Nagenieten | door Dianel

Nagenieten | door Dianel

hintersee, bergsee, mountains

Ik zet mijn koffers neer en laat een zucht ontsnappen. Thuis. Wat ben ik blij om weer in mijn vertrouwde omgeving te zijn, met mijn twee fluffige donderstenen die ik òntzettend heb gemist. Het voelt als een ontlading, een opluchting om weer thuis te zijn. Thuis, waar ik volledig mijzelf kan zijn zonder te maskeren. 

De drie weken in Spanje zijn voorbij gevlogen en ondanks dat ik ver van huis was, heb ik een prachtige reis gemaakt. Ik scroll intussen door de meer dan 1000 gemaakte foto’s op mijn telefoon en voel mij dankbaar. Ik heb zoveel dingen gezien, geproefd en geprobeerd. Tevens zoveel dingen ontdekt en overwonnen. Langzaam voel ik hoe de herinneringen mij uit het heden trekken, nog heel eventjes terug naar toen. Nog heel even na beleven.

Rotsboog op Playa de las Catedrales
koe bij de meren van Covadonga

Ik kan momenten en gebeurtenissen die mij plezieren en verwonderen opzuigen als een spons, één van mijn positieve autisme traits: optimaal genieten. 

De prachtige vergezichten aan de kust met rotsen, natuur en de woeste zee heb ik in mij opgenomen om nooit meer te vergeten. Hoe sereen de koeien met hun rinkelende bellen drinken uit de gletsjermeren van Covadonga, hoe ontzettend overweldigend de rotsbogen en grotten zijn op Playa de las Catedrales, ik zuig het allemaal op. Het worden dadelijk kernherinneringen. Ik mag dan veel vergeten, maar dit vergeet ik nooit meer.

Ik heb het best goed volgehouden, elke dag op stap en dingen ondernemen. Weinig rustdagen om te herstellen en op te laden zorgde ervoor dat ik ’s avonds als een blok in slaap viel. Toch had ik steeds minder energie, wat resulteerde in een heuze shutdown tijdens Ruta del Cares. Niet de beste plaats om in te storten, kan ik je helaas verzekeren. 

De bewuste dag begon met een privérondleiding in een 4×4 door nationaal park Picos de Europa, wat ontzettend gaaf was. Ik heb daar prachtige uitzichten mogen bewonderen en dingen mogen leren. Vervolgens werden we afgezet aan het begin van de Ruta del Cares in Cain. Daarna was het tijd om onze kloofwandeling van ruim 12 kilometer te beginnen en te eindigen in Poncebos. De route zou makkelijk tot medium zijn en overal las ik dat je geen ervaren wandelaar hoeft te zijn om deze wandeling te voltooien. Top! 

Het uitzicht was fenomenaal, niet dat ik er veel van meegekregen heb want mijn ogen moesten zich focussen op het pad dat enkel 1 tot 3 meter breed was en de afgrond die onbeschermd eng lag te zijn. Passerende wandelaars op zulke smalle stukken dat we geregeld moesten stoppen en ons tegen de rotswand aan moesten drukken om veilig te blijven. Het eerste gedeelte was goed te doen, prachtig en maar een beetje spannend. Het laatste gedeelte daarentegen was een ramp. Klimmen en afdalen, op losliggende stenen en rotsen. Dat alles naast een diepe kloof. En dan heb ik ook nog eens een evenwichtsstoornis. 

Dit stond niet in de brochure! Ik was zó bang en stond trillend op mijn benen te huilen van wanhoop. De lange dagen, de indrukken en de wandeling braken me op en ik zat midden in een autistische shutdown. Een onwetende meneer probeerde mij te helpen en raakte mij aan. Iets wat ik absoluut niet verdraag tijdens een shutdown. Ik schudde mij los en hij raakte me weer aan, met als gevolg dat ik vluchtte. Dit is ook niet aan te raden op een kloofwandeling. Gelukkig is het goed afgelopen en heb ik, na veel emoties en spanning lozen, het pad kunnen voltooien. 

Toen, veel later dan de afgesproken eindtijd, kwamen we aan, maar hey, we did it. Lachen hey. Maar dit never nooit meer.

geit op Ruta del Cares
een cathadraal in Oviedo

Ondanks de shutdown in de bergen heb ik het goed gedaan. We hebben gezwommen in de zee van Cullera, Valencia mogen ontdekken, Madrid mogen zien, Asturië, het noorden van Spanje mogen bereizen en liters Sidra gedronken. 

We hebben het kortste strand ter wereld mogen zien, namelijk Playa de Gulpiyuri en in 4 verschillende hotels mogen overnachten. De herinneringen doen me glimlachen.

Al met al kijk terug op een fantastische reis, waarin ik veel overwonnen heb. Ik heb alleen gevlogen, ik heb de helse Ruta del Cares gelopen, dingen gezien die ik anders nooit zou zien en ik heb geleefd.

Zachtjes dwing ik mijzelf terug naar het heden. Ik trek mij los van mijn gedachtes. Terug thuis, in een koud Nederland. Weer in mijn vertrouwde omgeving met mijn vertrouwde spulletjes en mensen. 

Nu ga ik een week in bed liggen om alle indrukken te verwerken en mijn energielevel enigszins op peil te brengen. Nu kan ik nagenieten van alles.

Was het het waard? Absoluut en meer dan dat. Nu, let’s hibernate!

Liefs, Dianel

Playa del Silencio

Fotografie door Dianel

Blogs door Dianel

Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.

Boekrecensies door Kim Coenen. Je vindt ze hier! 🙂

Klik op de foto

Gerelateerde artikelen