Ik heb het best goed volgehouden, elke dag op stap en dingen ondernemen. Weinig rustdagen om te herstellen en op te laden zorgde ervoor dat ik ‘s avonds als een blok in slaap viel. Toch had ik steeds minder energie, wat resulteerde in een heuze shutdown tijdens Ruta del Cares. Niet de beste plaats om in te storten, kan ik je helaas verzekeren. 

De bewuste dag begon met een privérondleiding in een 4×4 door nationaal park Picos de Europa, wat ontzettend gaaf was. Ik heb daar prachtige uitzichten mogen bewonderen en dingen mogen leren. Vervolgens werden we afgezet aan het begin van de Ruta del Cares in Cain. Daarna was het tijd om onze kloofwandeling van ruim 12 kilometer te beginnen en te eindigen in Poncebos. De route zou makkelijk tot medium zijn en overal las ik dat je geen ervaren wandelaar hoeft te zijn om deze wandeling te voltooien. Top! 

Het uitzicht was fenomenaal, niet dat ik er veel van meegekregen heb want mijn ogen moesten zich focussen op het pad dat enkel 1 tot 3 meter breed was en de afgrond die onbeschermd eng lag te zijn. Passerende wandelaars op zulke smalle stukken dat we geregeld moesten stoppen en ons tegen de rotswand aan moesten drukken om veilig te blijven. Het eerste gedeelte was goed te doen, prachtig en maar een beetje spannend. Het laatste gedeelte daarentegen was een ramp. Klimmen en afdalen, op losliggende stenen en rotsen. Dat alles naast een diepe kloof. En dan heb ik ook nog eens een evenwichtsstoornis. 

Dit stond niet in de brochure! Ik was zó bang en stond trillend op mijn benen te huilen van wanhoop. De lange dagen, de indrukken en de wandeling braken me op en ik zat midden in een autistische shutdown. Een onwetende meneer probeerde mij te helpen en raakte mij aan. Iets wat ik absoluut niet verdraag tijdens een shutdown. Ik schudde mij los en hij raakte me weer aan, met als gevolg dat ik vluchtte. Dit is ook niet aan te raden op een kloofwandeling. Gelukkig is het goed afgelopen en heb ik, na veel emoties en spanning lozen, het pad kunnen voltooien. 

Toen, veel later dan de afgesproken eindtijd, kwamen we aan, maar hey, we did it. Lachen hey. Maar dit never nooit meer.