WHAT THE F*CK. Zwanger? Hoe dan? Oké, ja, het ‘hoe’ gedeelte snap ik maar toch, hoe dan? Wat is dit? Ik was toch zogenaamd onvruchtbaar? Hardop stelde ik mezelf deze vragen. De shock die ik op dat moment voelde, was groot. Het ongeloof nog vele malen groter. Het onwerkelijke gevoel dat ik ervaarde was en is nog steeds met geen pen te beschrijven.

Door een stuk zelfstigmatisering zag ik mezelf geen moeder worden. Ook moest ik er niet aan denken om structureel te dealen met een jengelend kind. Het geluid wat die kleine mormels af en toe wel niet kunnen produceren is oorverdovend. Dan zou ik bij elke huilbui direct overprikkeld tegen het plafond aan zitten en minstens drie dagen moeten bijkomen. Mijn katten, dat zijn mijn kindjes. Bovendien zijn katten over het algemeen stille genieters en lekker voorspelbaar. Zo ontzettend voorspelbaar.

Ergens was er ook een gedachte dat ik mij mogelijk niet eens aan een kind zou kunnen hechten. De liefde voor mijn beestjes is zo intens groot dat mijn vriend zich wel eens afvraagt waar hij staat in mijn pyramide van liefde.

Waarom ik op dat moment helemaal niet bezig was met hebben van een kinderwens, had misschien nog wel meer te maken met het gegeven dat ik last had van een eetstoornis. De kers op mijn mislukte taart was misschien nog wel mijn verslaving aan cannabis.

Maar dan nu toch een positieve zwangerschapstest. Mijn vriend kon het al helemaal niet geloven en heeft dezelfde dag nog minstens drie anderen testen gehaald.
In de chaos van emoties en gedachten proberen rationeel te blijven is verdomd moeilijk maar ontzettend belangrijk. Gelukkig hebben we in ons kleine kikkerlandje de autonomie om te bepalen wat wij doen met ons lichaam.

Als we dit willen doorzetten, dan moet er echt het één en ander gaan veranderen.
Patronen en routines moeten doorbroken worden. Met eventueel wat begeleiding zou dit zeker haalbaar zijn maar kon mijn autistische brein dit wel aan? De unieke kans om mijn leven te veranderen liet ik in zekere zin bepalen door wat er in mijn buik gebeurde. Was dat wel zo eerlijk?

De volgende dag tikte ik in bij Google wat de stappen zijn bij een positieve zwangerschapstest. Om eerlijk te zijn had ik echt geen flauw idee wat ik daarin kon verwachten. Moet mijn huisarts het allemaal nog eens extra bevestigen? Word je dan doorverwezen naar een verloskundigenpraktijk of gynaecoloog?

In mijn geval moest ik tijdens het bellen naar de huisartsenpraktijk in totaal 17 minuten in de wacht staan. 17 lange minuten waarin ik het gesprek in mijn hoofd continue aan het oefenen was. De telefoon liet ik af en toe bijna uit mijn handen glijden door mijn zweethanden. Dit werd nog eens extra versterkt doordat ik inmiddels was begonnen met het afkicken.

Na ontelbare keren het irritante muziekje te hebben gehoord, ging eindelijk de telefoon over en kreeg ik de assistente aan de lijn. Ik was zo zenuwachtig dat ik zelfs vergat om mijn naam te noemen waardoor ik nogal op een hysterische toon zei, “Ik ben zwanger en ik weet niet wat ik moet doen”.

Voordat ik werd gefeliciteerd vroeg de assistente of ik het wil houden. “Gefeliciteerd mevrouw” zei ze daarna enthousiast. ‘Ik ga het in uw dossier zetten en wens ik u heel veel geluk met uw zwangerschap’. Ik was verward. Begreep het eerlijk gezegd niet. Was dit het? “Wacht nog heel even” zei ik ietwat paniekerig omdat ik het idee had dat ze op wou hangen. “Moet de huisarts dit niet bevestigen? Wat gaat er nu gebeuren?”. Volgens mij begreep de assistente nu pas wat ik bedoelde met de woorden dat ik niet zo goed wist wat ik moest doen.

De volgende stap was mezelf aanmelden bij een verloskundigenpraktijk in de buurt waar ik mij prettig bij voel. Op haar aanraden noteerde ik een praktijk waarbij ik mij telefonisch moest aanmelden voor een intake. Zucht…. het volgende telefoontje. Mijn stresslevel bereikte inmiddels een hoogtepunt, dat werd bevestigd met knallende koppijn. Ik had echt even een pauze nodig.

In de volgende blogs zal ik mogelijk niet te veel uitweiden over verslavingen en eetstoornissen. Niet omdat het geen belangrijk onderdeel is, integendeel zelfs. Ik wil wat meer de focus houden op ASS in combinatie met zwanger zijn en de weg naar het ouderschap toe.

De eerste weken waren bijzonder zwaar maar ik wil met trots zeggen dat ik na de positieve zwangerschapstest per direct ben gestopt met cannabis en met behulp van de diëtiste een gezonder eetpatroon heb gecreëerd.

Ik wil benadrukken dat het niet uitmaakt in welke situatie je zit, je hoeft het niet alleen te doen. Probeer hulp te zoeken. Het is nooit te laat. Geloof mij, je bent het meer dan waard!