Ik vind het belangrijk om eerlijk te schrijven over alles dat bij mijn autisme en mentale gezondheid hoort. Ook over de minder leuke dingen of de dingen waar ik mij voor schaam. Hoe graag ik ook had willen zeggen dat ik mijzelf volledig accepteer en begrijp, helaas is dat nog niet zo. Ook al ben ik al enorm gegroeid en is de reis naar acceptatie al een aardig eind op weg. Ook voor mij zijn er nog dingen waar ik geen vrede mee heb, niet goed begrijp en mij erg veel gêne brengt.
Juist over deze dingen schrijven is een noodzaak, omdat het geen taboe mag worden. Daarom deze blog, niet omdat ik het leuk vind maar omdat ik hoop het iets meer in perspectief te kunnen plaatsen door het op te schrijven en hopelijk mij mag realiseren dat dit ook bij mij hoort en dat dat prima is.
Hyperfixatie
Ik heb het over mijn hyperfixaties. Een woord dat voor menig autist vast niet onbekend is. Net als zoveel mensen heb ik vaak ‘milde’ hyperfixaties wanneer ik een onderwerp erg leuk vind en er veel tijd aan besteed. Ik verzamel een poosje dingen over dit onderwerp, lees en praat er veel over en ben er veel mee bezig. Het geeft mij energie en maakt mij gelukkig. Ik noem dit ‘mild’ omdat ik ook een andere vorm van hyperfixatie ken, hetgeen waar ik de afgelopen week in verkeerde. Een veel minder onschuldige variant, in mijn ogen, en meer passend bij een obsessie.
Verloren in een fantasie
Onlangs heb ik iets nieuws ontdekt, een serie waar ik nieuwsgierig naar was en besloot te kijken. Het was een leuke serie en de eerste 3 afleveringen keek ik over de span van een paar dagen. Na aflevering 4 sloeg dit om in een intense hyperfixatie. Alles in mijn leven draaide vanaf dat moment om de serie. Ik zocht alle informatie op die er te vinden was, maakte een playlist met muziek van de show en deed niets anders dan mij verdiepen in nieuwe aspecten van de serie. Ik verloor mijzelf compleet in de fantasie.
Het klinkt misschien redelijk onschuldig, maar voor mij is dit het niet. Ik vergeet te eten, te drinken en persoonlijke hygiëne is dan niet belangrijk. De serie is alles wat er nog bestaat en wat er toe doet. Als ik slaap droom ik over de serie, ik isoleer mij compleet om alleen te zijn met mijn hyperfixatie en langzaam aan neem ik zelfs het vocabulaire over van de show. Het lijkt echt voor mij op dat moment, alsof het echt bestaat. Ik kan zelfs een mini-identiteitscrisis krijgen waar ik mijn eigen kenmerken ga aanzien voor de kenmerken van mijn favoriete karakter. Alsof ik langzaam maar zeker verander in de fictieve personage.
Leegte
Gelukkig duren deze intense hyperfixaties niet (heel) lang. Tijdens deze momenten van hyperfixeren moet ik mijzelf echt dwingen om afleiding te zoeken in andere dingen. Hoe vreselijk ik dat dan ook vind. Soms lukt het, soms niet. Ook naar buiten gaan en met mensen praten over andere dingen dan de serie brengen mij dan langzaam weer terug in de realiteit. Ook al wil ik me dan het liefst elk uur van de dag bezig houden met mijn obsessie, ik weet dat het niet goed voor mij is. Het voelt, als ik er dan wel aan toegeef, alsof ik als een verslaafde naar de desbetreffende substantie grijp en de high ervaar. Een enorm fijn gevoel, maar ik weet dat het ongezond is.
Ik heb het tot nu toe altijd weten te beperken tot maximaal een week. Hier ben ik blij om want ik voel mij extreem alleen en gedesillusioneerd tijdens de hyperfixatie. Ook is het enorm uitputtend de hele tijd aan te staan en obsessief bezig te zijn met iets. Het geeft geen energie maar het neemt energie, en veel ook. Ik ben na zo’n periode vaak helemaal gesloopt en moet echt even mijn eigen identiteit weer terug vinden. Een gevoel van leegte dringt zich op.
Helaas is het vaak wel zo dat ik na zo’n obsessie met een onderwerp, het vaak niet meer aan durf te raken, wat ik jammer vind. Want dat de intensiteit van de fixatie afgelopen is, betekent niet dat ik het niet nog steeds geweldig vind en er niet meer van kan genieten. Toch ligt het dan gevoelig op de een of andere manier en kan ik er niet meer naar kijken zonder intens verdriet te voelen.
Samen anders
Een heel eerlijk stuk dus, maar wel belangrijk denk ik om te delen. Niet alles is makkelijk te accepteren of te bevatten en ik heb nog veel te leren. Het zal vast nog veel vaker voorkomen in mijn leven want ik heb er geen invloed op, het overkomt me gewoon. Wel denk ik dat ik niet de enige ben en hoe rot ik het ook vind voor een ieder die hier mee moet delen, ik haal daar wel wat kracht uit. Samen anders zijn voelt toch fijner dan anders zijn alleen. Als ik maar iets van herkenning kan bieden en iemand zich minder alleen voelt, is zo’n ervaring in ieder geval niet voor niets geweest.
Liefs,
Dianel
Blogs door Dianel
Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.