Leegte

Gelukkig duren deze intense hyperfixaties niet (heel) lang. Tijdens deze momenten van hyperfixeren moet ik mijzelf echt dwingen om afleiding te zoeken in andere dingen. Hoe vreselijk ik dat dan ook vind. Soms lukt het, soms niet. Ook naar buiten gaan en met mensen praten over andere dingen dan de serie brengen mij dan langzaam weer terug in de realiteit. Ook al wil ik me dan het liefst elk uur van de dag bezig houden met mijn obsessie, ik weet dat het niet goed voor mij is. Het voelt, als ik er dan wel aan toegeef, alsof ik als een verslaafde naar de desbetreffende substantie grijp en de high ervaar. Een enorm fijn gevoel, maar ik weet dat het ongezond is.

Ik heb het tot nu toe altijd weten te beperken tot maximaal een week. Hier ben ik blij om want ik voel mij extreem alleen en gedesillusioneerd tijdens de hyperfixatie. Ook is het enorm uitputtend de hele tijd aan te staan en obsessief bezig te zijn met iets. Het geeft geen energie maar het neemt energie, en veel ook. Ik ben na zo’n periode vaak helemaal gesloopt en moet echt even mijn eigen identiteit weer terug vinden. Een gevoel van leegte dringt zich op.

Helaas is het vaak wel zo dat ik na zo’n obsessie met een onderwerp, het vaak niet meer aan durf te raken, wat ik jammer vind. Want dat de intensiteit van de fixatie afgelopen is, betekent niet dat ik het niet nog steeds geweldig vind en er niet meer van kan genieten. Toch ligt het dan gevoelig op de een of andere manier en kan ik er niet meer naar kijken zonder intens verdriet te voelen.