Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
Als kind maakte je mij echt niet gelukkig met een feestje. Vooral niet als er ballonnen of verklede en/of geschminkte mensen aanwezig waren. Ik vond het erg lastig om met het gevoel om te gaan in de maling te worden genomen. Dat de persoon achter het masker weet wie hij of zij is, en ik niet. Dat beangstigde mij enorm. Ook de angst voor knallende ballonnen was sterk aanwezig. Het onverwachte, de schrik, het lawaai. En dan hebben we het nog niet eens over de hoeveelheid prikkels en sociale interactie.
Ik was altijd al anders dan andere kinderen. Ik heb geen broertjes of zusjes en was daarom vaak alleen. Dit vond ik erg prettig. Mijn slaapkamer was mijn veilige haven gevuld met al mijn schatten. Ten midden van dat alles voelde ik mij veilig, thuis en kon ik mijzelf zijn.
Ik vond het prettig als ik wist dat mijn moeder thuis was, zodat ik niet helemaal alleen was, maar verkoos mijn eigen bubbel boven interactie. Als er vriendinnen kwamen spelen dan was ik het gelukkigst als we ieder met ons eigen speelgoed, ons eigen verhaal speelden, met de ruggen naar elkaar toe. Af en toe overlapten onze verhalen elkaar dan en speelden we even samen, maar veel vaker alleen. Zo was ik toch samen, maar kon ik toch mijn eigen ding doen.
Ook had ik moeite mijn emoties te reguleren en vermijdde ik daarom dingen. Mijn moeder ging na het eten altijd afwassen met de radio aan en muziek is en was iets wat mij diep kon en kan raken. Ik kan niet zomaar op een willekeurig moment naar muziek luisteren, het moet echt het juiste moment zijn. Dan was mama aan het afwassen en lag ik op bed, huilend en met mijn vingers in mijn oren, omdat ik de emoties niet kon verwerken.
Zo zijn er nog tal voorbeelden over hoe ik mij anders voelde dan de rest. Dit is altijd zo geweest, maar wat het precies was daar kon ik mijn vinger niet op leggen. Ik probeerde mee te draaien in een samenleving die niet voor mij gemaakt is. Dit zorgde voor veel frustratie, woede en onbegrip en later ook veel verdriet en depressies.
Nu weet ik sinds een jaar wat er altijd voor heeft gezorgd dat ik mij anders voelde. Nu weet ik sinds een jaar wie ik echt ben en ben ik eindelijk bezig mijzelf te leren kennen. Het gaat gestaag. Soms een paar passen vooruit en soms een stap terug. Ik leer elke dag, word elke dag meer mijzelf.
Ik probeer mijzelf niet meer in de neurotypische mal te gieten, want dat gaat gewoon niet. Ik pas mijn leven aan op wat ik nodig heb en aankan, en dat gaat steeds een klein beetje beter.
Ja, ik ben anders. Ik ben autistisch. Mijn autisme diagnose traject ingaan is het beste wat ik ooit voor mijzelf heb kunnen doen. En nu, een jaar na mijn officiële diagnose kan ik alleen maar trots zijn. Onlangs heb ik mijn therapie én psycho educatie afgerond en ben ik eindelijk, na 5 jaar behandeling, vrij. Natuurlijk betekent dat niet dat ik klaar ben, ik heb nog een hele weg te gaan. Maar ik kan het zelf, voor nu. De stappen die ik heb gezet om op dit punt te komen, de gevechten die ik heb moeten voeren, het verdriet, het onbegrip, de acceptatie en de woede. Dat alles maakt mij trots, op mijzelf. want ook al is het soms lastig en zwaar, ik doe het toch maar even.
Liefs, Dianel
Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.
Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
