Ik noem het ‘stims’ of ‘stimmen’, maar in het Nederlands heet het officieel ‘stereotype/repetitieve handelingen’. Dit zijn herhalende bewegingen (bijvoorbeeld nagelbijten), gebruik van voorwerpen (bijvoorbeeld met fidget toys), of spraak (bijvoorbeeld steeds hetzelfde zinnetje zingen, ook wel echolalie genoemd). 

Voor mij helpt stimmen me om lichamelijk te ontspannen, goed na te kunnen denken en het helpt me te ontladen van mijn emoties. Het is zo fijn! Als ik gestrest ben en even met mijn armen wapper, moet ik meestal gelijk gapen. Score! Dat is voor mij namelijk een groot teken dat ik ontspan.

Vroeger had ik nog geen idee dat ik autisme had en dat het stimmen bij mijn autisme hoorde. Ik had tot mijn 26e niet eens van het woord gehoord. Wel had ik heel veel stims: schommelen, nagelbijten, velletjes bijten, friemelen met mijn kleren, lucht door mijn tanden zuigen, enzovoort. Het was niet heel verrassend dat ik hier regelmatig opmerkingen over kreeg. “Stop met nagelbijten, dat is zonde van je nagels!” “Wat heb jij voor plekjes op je vingers?” “Jij doet altijd zo met je mond.. waarom doe je dat?” Heel logische opmerkingen, maar ik vond het wel vervelend. Ik had het idee dat het raar was en dat ik het eigenlijk niet moest doen.