Nikki Koppelaar vertelt op openhartige wijze over haar weg naar haar late diagnose autisme. Ze voelde zich altijd anders dan anderen rondom haar. Daarnaast voelde zich onbegrepen. Ze voelde zich jarenlang verdwaald, tot ze op vijfentwintigjarige leeftijd de diagnose autisme kreeg. Koppelaar schrijft over de uitdagingen tijdens haar kindertijd, schooltijd, haar sociale leven en haar carrière als verpleegkundige. Na het stellen van diagnose schrijft ze over het effect wat dat had op haar en haar omgeving, familie en vrienden. Met het delen van haar levensverhaal hoopt Nikki anderen te helpen en een stukje (h)erkenning te creëren.