De brief schrijven is niet echt het probleem, het sollicitatiegesprek ook niet echt (ik ben niet bepaald op mijn mondje gevallen, kan een aardig stuk schrijven, heb mooie dingen gedaan en ja ik kan mijzelf best goed verkopen). Aan de andere kant weet ik ook mijn waarde en kwaliteiten, ik laat mij niet begrenzen door anderen. 

Leidinggevende of niet. Recruiters en werkgevers kijken misschien naar mijn CV en ervaring en zien enkel de korte tijden dat ik bij bepaalde bedrijven heb gewerkt. Ze zien wellicht een ‘onbetrouwbare’ werknemer die ‘niet inzetbaar’ genoeg is. Ze kijken naar mijn diploma’s en lijken enkel te zien wat mist en niet wie er voor hun zit. 

Met openheid komen ook obstakels, sommige schrikken van mijn passie en intensiteit. Anderen twijfelen aan mijn kunde op basis van mijn identiteit. Dan nog, zal ik mij laten horen en mijn verhaal doen om aan te geven: “Ik kan dit, geef mij een kans”.

Als autist in het huidige werkklimaat voel ik mij niet gezien, begrepen of gewaardeerd.

Het lijkt alsof men de krachten van mijn autistische brein wel wil benutten, maar niet de ruimte of mogelijkheden wilt geven om de daar bijkomende uitdagingen te accommoderen. Het blijft voelen alsof ik enkel mijn masker af mag laten zolang daar gewin uit valt te halen voor de ander. De rest… blijft niet gewenst. Dat doet pijn, en maakt mij boos.

Als je mij vraagt om iets of iemand te zijn wat/wie ik niet ben, bedank ik vriendelijk. Ik heb hard moeten werken om van mijzelf te leren waarderen, en dat is niet iets wat ik zomaar opgeef. Het masker afzetten was moeilijk zat, en ik heb geen zin een nieuwe te creëren voor een baan waar ik mij vanaf dag één al niet gezien of gewaardeerd zal voelen. Ik spreek met vertrouwen, en zie mijzelf als een aanwinst voor de organisatie. Ik weet wat ik te bieden heb en vraag van mijn werkgever een (soort)gelijke tegenprestatie. Brutaal, misschien, maar ja, je weet wat ze zeggen: een brutaal mens heeft de halve wereld.