Lopende Werkzaamheden | door Yamina

Lopende Werkzaamheden | door Yamina

hintersee, bergsee, mountains

Aan het einde van dit jaar loopt mijn contract af. Ik weet dat ik waarschijnlijk geen verlenging krijg; het project waar ik voor was aangenomen is eigenlijk afgerond en daarnaast speelt er nog wat meer op de achtergrond.

De logische vervolgstap, zodra ik daar aan toe ben, is ander werk zoeken. Dit blijft een punt van zorgen en teleurstellingen. Alhoewel ik voor veel functies de kennis, kunde en krachten in huis heb, blijf ik haken op een aantal dingen.

Yamina

Ik heb er voorheen veel over nagedacht en eerder werkte ik mee aan een artikel over de obstakels in het sollicitatieproces en wat de rode vlaggen zijn in vacatureteksten. Toch lijkt het alsof ik mijn ‘plek’ niet weet te vinden (deze blog is er niet eentje met sollicitatie-tips, misschien komt die later nog, wel eentje van de vacature-strugglebus).

"Jammer, maar helaas"

Onlangs zag ik een functie die mij werkelijk op het lijf geschreven leek te zijn “trainer gedrag en communicatie” , briljant zou je zeggen! Alleen een minimum van 28u met uitloop tot 32u, en dan wel in Amsterdam, vanaf de ochtend. Hmmm… nee, toch maar overslaan. De functie an sich daar zou ik in kunnen opbloeien, er was zelfs de mogelijkheid om je onderwijsbevoegdheid te halen, iets wat ik al jaren wil! De uren, locatie en tijden passen echter niet in mijn leven. Niet als ik deze duurzaam wil doorkomen. Weer een “jammer, maar helaas” en ja, op zulke momenten voel ik mij uitermate beperkt.

Nu ik af en toe op vacature-sites snuffel merk ik dat ik geen banen/functies vind waar (carrière)mogelijkheden zijn waarbij ik zowel aan het ‘profiel’ voldoe qua opleiding/ervaring en voor het aantal uren dat ik vanaf de start inzetbaar zal zijn (8-16u). Een functie welke tegelijkertijd uitdagend genoeg zijn zodat ik cognitief uitgedaagd zal blijven, maar mij niet compleet overweldigd met (eind)verantwoordelijkheden vanaf dag 1. Een luxe probleem? Misschien. Maar ik weet ook dat als mijn brein niet wordt gekieteld, dat het op zoek gaat naar iets om zichzelf mee te kietelen. Met andere woorden: als ik niets bijleer, blijf ik niet gefocust.

Coach?

Dan denk je wellicht “Maar Yamina, kan een re-integratiecoach je niet verder helpen?” of “Heb je al eens gesproken met een jobcoach?”. Hele redelijke gedachten en zeker een gedegen advies waarmee velen misschien echt wel geholpen zouden zijn. Dit valt voor mij niet echt onder de opties die van toegevoegde waarde zijn. Ik heb dit [re-integratie/jobcoach] tot driemaal aan toe al gestart en geprobeerd, één samenwerking kwam zelfs niet verder dan de introductie [een dingetje met de hulpvraag van mij en het taalgebruik van hun].

Telkens kwam het uit op “Je weet alles al” of “Je kunt jezelf goed verkopen”.

In mijn ogen lege uitspraken die uitgaan van een momentopname en niet kijken naar hetgeen waar ik niet uitkom: een functie vinden waarbij ik de mogelijkheid heb te groeien en te ontwikkelen. Voor mijzelf, maar ook voor het bedrijf als werknemer. Een organisatie vinden waarbij er de ruimte is om te bestaan zoals ik ben: authentiek autistisch. Een omgeving waarbij diversiteit in alle vormen wordt aangemoedigd, waarbij tegendruk op de eigen ideeën en nieuwe invalshoeken worden verwelkomt. Een baan met belang, waarbij ik echt wat kan betekenen.

Werkklimaat

De brief schrijven is niet echt het probleem, het sollicitatiegesprek ook niet echt (ik ben niet bepaald op mijn mondje gevallen, kan een aardig stuk schrijven, heb mooie dingen gedaan en ja ik kan mijzelf best goed verkopen). Aan de andere kant weet ik ook mijn waarde en kwaliteiten, ik laat mij niet begrenzen door anderen. 

Leidinggevende of niet. Recruiters en werkgevers kijken misschien naar mijn CV en ervaring en zien enkel de korte tijden dat ik bij bepaalde bedrijven heb gewerkt. Ze zien wellicht een ‘onbetrouwbare’ werknemer die ‘niet inzetbaar’ genoeg is. Ze kijken naar mijn diploma’s en lijken enkel te zien wat mist en niet wie er voor hun zit. 

Met openheid komen ook obstakels, sommige schrikken van mijn passie en intensiteit. Anderen twijfelen aan mijn kunde op basis van mijn identiteit. Dan nog, zal ik mij laten horen en mijn verhaal doen om aan te geven: “Ik kan dit, geef mij een kans”.

Als autist in het huidige werkklimaat voel ik mij niet gezien, begrepen of gewaardeerd.

Het lijkt alsof men de krachten van mijn autistische brein wel wil benutten, maar niet de ruimte of mogelijkheden wilt geven om de daar bijkomende uitdagingen te accommoderen. Het blijft voelen alsof ik enkel mijn masker af mag laten zolang daar gewin uit valt te halen voor de ander. De rest… blijft niet gewenst. Dat doet pijn, en maakt mij boos.

Als je mij vraagt om iets of iemand te zijn wat/wie ik niet ben, bedank ik vriendelijk. Ik heb hard moeten werken om van mijzelf te leren waarderen, en dat is niet iets wat ik zomaar opgeef. Het masker afzetten was moeilijk zat, en ik heb geen zin een nieuwe te creëren voor een baan waar ik mij vanaf dag één al niet gezien of gewaardeerd zal voelen. Ik spreek met vertrouwen, en zie mijzelf als een aanwinst voor de organisatie. Ik weet wat ik te bieden heb en vraag van mijn werkgever een (soort)gelijke tegenprestatie. Brutaal, misschien, maar ja, je weet wat ze zeggen: een brutaal mens heeft de halve wereld.

Vuur

Enkele jaren terug schreef ik een stuk op LinkedIn over de millenial workforce. Niets professioneels of wetenschappelijks, maar kijkend naar passie en ontwikkeling, en zo voelt het nog steeds:

“…I can only laugh at some of the reasons why I have been rejected for jobs. They’d say I was too young, too old, too inexperienced, too smart, too driven, too eager. They were afraid I’d leave or get bored, they were afraid… of what exactly?

Me.

The working force is afraid of Millennials. Why? Because they can see the fire in our eyes. A fire they can’t extinguish, something that rages. If we, as a society, should be afraid of anything. It’d be the status quo. Regression is worse than the status quo. But the status quo is always worse than progression….”

Toch, al maakt het mij boos en verdrietig: ik blijf op zoek naar een functie waarbij ik mij kan inzetten om de wereld, hoe klein of langzaam ook, een stukje beter te maken. Een functie waarbij ik kan groeien en ontwikkelen. Zoeken naar een naald in een hooiberg lijkt het zo. Gelukkig heb ik een hele sterke focus, een sterk analytisch denkvermogen en een oog voor detail!

Dus zoals altijd,

Happy stimming!
Yamina

Blogs door Yamina

Meer weten over Yamina’s zoektocht naar haar authentieke autistische identiteit, met een vleugje activisme? Of ben je nieuwsgierig naar de persoon achter AUTHENTIQ?

Volg Yamina ook op Instagram:

Gerelateerde artikelen