Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
“Hey, Dianel, hoe gaat het met je? Lang niet gezien!”
Ik kijk op naar de vrouw die voor mij staat. Lang blond haar, vriendelijk gezicht en aan haar hand een klein jongetje.
“Uhh, hey! Ja gaat goed en met jou?” – Wie is dit in vredesnaam? –
“Ja, het gaat prima! Werk je nu hier?”
De radartjes in mijn hoofd draaien overuren. Een ex collega? Iemand van school?
“Ja, al een tijdje. En jij?” Stamel ik voorzichtig.
“Wat leuk! Ik werk bij..”
Ik hoor haar haar zin niet eens afmaken. Mijn hoofd is té druk met denken waar ik haar van zou moeten kennen. We nemen afscheid en de hele werkdag lang blijf ik eraan denken. Wie was dit? Ze moet mij wel persoonlijk kennen, want ze sprak mijn naam correct uit, iets wat mensen meestal alleen doen als ik ze dat zelf verteld heb. Het is nu 6 jaar later en nog steeds heb ik geen idee wie dit is geweest.
Prosopagnosie, ook wel bekend als gezichtsblindheid, is moeite hebben met het verwerken van zintuiglijke informatie van voornamelijk gezichten. Iets wat vaker voorkomt bij mensen in het autistische spectrum. Zo ook bij mij.
Ik persoonlijk denk dat het komt omdat ik vrijwel nooit echt naar iemands gezicht kijk. Ik heb moeite iemand in de ogen te kijken en kijk daarom vaak weg, op deze manier sla ik de zintuiglijke kenmerken van een persoon dus niet op. Mijn vriendinnen of familie zal ik wel herkennen als ik ze in het wild tegenkom. Maar ik kan een hele dag spenderen met iemand die ik minder goed ken en ze de volgende dag straal voorbij lopen. Zéker als ik die persoon al een tijdje niet gezien heb, dan verdwijnt alles wat ik wél heb opgeslagen over deze persoon.
Zo was ik eens met een vriendin een weekendje weg. Ik had een enorme flirt met de barman van het hotel en mijn vriendin opperde ‘s avonds om hem op te zoeken op Tinder, om te zien of hij ertussen stond. Ik installeerde de app en begon met swipen.
“Volgens mij is dit hem!” Zei ik na een tijdje en ik gaf haar de telefoon.
“Nee joh, hij lijkt er niet eens op.” Zei ze lachend.
“Oh..” teleurgesteld vervolgde ik mijn zoektocht.
“Dit is hem!” riep ik enthousiast, super zeker van mijn zaak draaide ik mijn scherm naar haar toe.
“Huh nee, dat is hem ook niet.”
Zo ging het ongeveer de hele avond, tot ik helemaal niet meer wist hoe hij eruit zag. Case closed, plan in de prullenbak. 10 voor het idee, 0 voor de uitvoering.
Het zou zoveel makkelijker zijn als mijn brein een soort identificatieprofiel weergaf bij een persoon. Met de naam, leeftijd, pronouns en waar ik de persoon van ken. Maar helaas moet ik het doen met óf acteren dat ik exact weet wie ik voor me heb óf super beschaamd vragen waar ik de persoon in kwestie van ken. Geen van beide een erg uitnodigende optie voor mij.
Nu probeer ik mij dus vooral te focussen op stemmen, iets wat ik wel heel snel en goed kan herkennen. Vaak beter dan de gemiddelde mens. En ik probeer dan in mijn hoofd een profiel te maken gebaseerd op het stemgeluid. Niet makkelijk, slechts soms effectief.
Het zou mij in ieder geval heel veel kopzorgen schelen als je het niet persoonlijk opvat als ik niet terugzwaai en/of je niet aanspreek. Ik denk waarschijnlijk dat je naar iemand anders zwaait en ik spreek je niet aan, omdat ik niet meer weet dat je bestaat. Ook helpt het als je gewoon zegt wie je bent en waar ik je van ken als je mij ziet. Dit zou de interactie leuker en oprechter maken vanuit mijn kant.
Helaas zit de wereld niet zo in elkaar en zal ik waarschijnlijk nog ontelbare keren “Heeeeeeey” eruit gooien terwijl ik zwetend probeer te achterhalen met wie the hell ik in gesprek ben.
Oh, het zoete geluk van autistische bij-problemen. You gotta love it.
Liefs, Dianel
Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.
Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
