Echo van vrijheid | door Dianel

Soms droom ik over vrijheid. Over kamperen in de natuur, genietend van de uitgestrekte landschappen. De lucht kunnen zien, zover als mijn zicht reikt. Gewoon vertrekken, reizen, naar God weet waarheen. Stapje voor stapje, kilometer voor kilometer. Niets anders dan de uitgestrekte weide, de wind die de veldbloemen zachtjes streelt en een zoete geur verspreidt. De zon die mijn huid verwarmt en de oorverdovende stilte. Rust. Rust in mijn hoofd. Niets moeten, gewoon gaan.

TW: depressie, sombere gedachtes.

Ontwaken

Dan word ik wakker en is er weer een nieuwe dag aangebroken. De regen slaat tegen mijn raam en met lood in mijn schoenen sta ik op. De herinnering aan vrijheid is een echo in mijn hoofd en hart. Het verlangen naar mijn dromen een rauwe realiteit. Mijn gedachtes weer gevuld met duisternis en waar mijn hart had moeten zitten een gapend gat, een oneindige leegte.

Alles is even teveel, ik móét zoveel, er ís zoveel. Zelfs ademen lijkt soms een opgave. Het leed van de wereld weegt zwaar op mijn schouders, alsof het weer extra hard binnenkomt allemaal. Het lijden van de aarde, het verdriet. Ik kan het even niet verwerken, ik wil er even niet zijn.

Depressie

Depressie is altijd deel van mij geweest, al sinds mijn kinderjaren iets waar ik mee moet leven. Een stukje duisternis dat zich ooit heeft vastgeklampt aan mijn ziel en nooit is vertrokken. Soms is het minder aanwezig en overheerst het licht, maar soms is het alles wat er is. Ontzettend krachtig en onvluchtbaar. Dan komen de dingen die altijd al hard binnenkomen, nóg harder aan. Het grijs van de regen onophoudelijk, alsof de zon nooit meer zal gaan schijnen. Al de dieren zonder huis en in pijn, die ik niet kan helpen. De families die leven in ernstige onzekerheid, in rouw, met verlies. De mensen die ik mis, de spullen die ik ben verloren. De planten op balkon die ondanks mijn goede zorgen het toch niet overleefd hebben. Schuld, schaamte, zorgen.

De positiviteit waar ik meestal rijk aan ben, bestaat even niet. Ik ben eenzaam en angstig voor de toekomst. Het schrijven van mijn blog uitgesteld, want wie wil dit nou lezen? Wat kan ik betekenen voor anderen als ik geen positieve woorden kan delen, als ik niet met tips kom of herkenbare zinnen? Ik ben dan zoals ik mij voel, wat niets is. Niet behulpzaam, niet herkenbaar, niet helpend.

Zoals het zou moeten zijn

Ik droom soms van de vrijheid. Een wereld waarin mijn hoofd stil is en mijn hart vol. Een plek waar ik volledig mijzelf kan zijn zonder grenzen. Gewoon zijn, voelen en beleven. Het ervaren van de wereld en al haar wonderen. Niet toekijken vanaf de zijlijn maar er middenin staan. In contact zijn met mijn emoties en weten hoe te voelen. Het geluid precies op de juiste aantal decibel, lichtjes mijn oren strelend. Het licht in precies de juiste tonen, zachte zoete kleuren. De geur van vanille en citrusvruchten die de lucht tastbaar maken en subtiel doen smaken. Voldoende energie en als je mijn huid zachtjes aanraakt, voelt het vederlicht. Alles is zoals het zou moeten zijn.

Ik Google en lees dat bijna de helft van de volwassenen met autisme in hun leven een klinische depressie ervaren. Het is een van de meest voorkomende psychische stoornissen onder autistische mensen. Ik ben dus toch niet alleen, ondanks dat ik mij wel zo voel. De woorden voelen leeg, betekenisloos. Ik draag dit leed alleen, althans, zo voelt het vaak. Het is lastig in te denken dat er anderen zijn voor wie de dagen zo uitzichtloos, zo duister kunnen voelen. “Je bent niet alleen”, is mijn uitspraak vaak. Nee, maar zo voelt het wel.