Autistic joy | door Dianel

Autistic joy | door Dianel

hintersee, bergsee, mountains

Wat maakt jou nou intens gelukkig en hoe ga je daar mee om? Veel autistische mensen hebben veel hobby’s of fixaties die een enorme blijdschap brengen, maar soms is het lastig dat te verwerken. Ten minste, voor mij wel.
Ik ken verschillende soorten geluk die ik kan opdelen in drie categorieën. Content, blij en ultiem geluk. Ten eerste, dingen die me veilig laten voelen en content en die er voor zorgen dat ik stabiel blijf in mijn emoties en hobby’s. Ten tweede, momenten die mij super blij maken en ten derde, dingen die me zó intens gelukkig maken dat ik overspoeld word door emoties.

Content, blij, ultiem geluk.

Onder content zijn, vallen dingen zoals het veilige gevoel dat ik heb onder een dekentje. Hoe ik kan genieten van een stukje pure chocolade of een blikje fris. De simpele dingen die er voor zorgen dat ik gelukkig ben en blijf, die mijn humeur stabiel houden en kalm. 

Onder de categorie blij zijn, vallen momenten als liefhebben, mezelf verliezen in mijn boeken, genieten op het strand of de kick van een perfecte foto schieten. Dingen die mij een enorme serotonine-boost geven.

En dan hebben we nog het ultieme geluk. Momenten dat ik zo iets moois beleef, zie of ervaar dat ik overspoeld word door emoties. Bijvoorbeeld, als ik naar een concert ga van iemand die ik adoreer, of als ik een vos zie in het bos. Of als iemand mij zo diep gelukkig maakt dat alles even perfect is. Ik voel dan zó veel dat ik moet stimmen om het los te laten.

"Flappy hands are flapping!"

Op zo’n intens gelukkig moment moet ik manieren vinden om de druk eraf te halen. Dit doe ik door bijvoorbeeld met mijn handen te wapperen. Of door te neuriën, mijn vingers elkaar aan te laten tikken in een constant ritme of mijn spieren aan te spannen. Ook het schudden van mijn armen en bovenlichaam kunnen werken om die emoties een beetje onder controle te krijgen en het leefbaar te maken. Ik heb dit eigenlijk altijd al gedaan, van jongs af aan, maar heb het wel vaak moeten maskeren omdat mensen het soms niet begrijpen. 

Sinds ik mijn diagnose heb en mij heb ingelezen in autisme besef ik dat dit bij mij hoort. Het is deel van mij en het mag er zijn. Ik probeer daarom ook het maskeren in mijn geluk achterwege te laten en te ervaren zoals ik het ervaar, in de puurste vorm.

Schaamte

Onlangs zag ik de prachtige video van Chloé Hayden, een autistische actrice en schrijfster. In de video ervaart zij autistische blijdschap bij het zien van walvissen. Het raakte me, want ik zag mijzelf. Het stimmen, het ultieme geluk van het zien van zo iets prachtigs. Ze liet het er zijn en ervaarde het zonder maskering. Voor mij, een van de oprechtste en puurste dingen die er zijn.

Toen maakte ik de fout de reacties te lezen onder de video. Massa’s kritiek, haat en onbegrip. Mensen wensten haar letterlijk de dood toe voor het laten zien wie zij is. Voor het zichzelf zijn. Ik schrok enorm en begon meteen aan mijzelf te twijfelen. Zien mensen mij ook zo als ik intens geluk ervaar? Lachen ze mij uit en haten ze mij? Ik voelde veel schaamte over wie ik ben bij het lezen van die reacties.

Superkrachten

“Heb je je ooit geschaamd voor mij als ik ultiem geluk ervaarde?” vroeg ik dan ook aan de vriend waarmee ik de vakantie heb doorgebracht. Ik was opeens enorm bang dat hij zich voor mij had geschaamd, want in die dagen met hem heb ik zeker een paar van die ultieme geluksmomenten ervaren.
“Absoluut niet,” was zijn antwoord, “Ik hou er van je zo gelukkig te zien”. De bevestiging die ik even nodig had.

Chloé Hayden heeft onlangs nog een video geplaatst als reactie op alle negativiteit die haar vorige video heeft gekregen. In deze video zegt ze:

“I don’t exist to meet your poor understanding of normality. My job on this earth is not to be deemed aesthetically pleasing to the rest of the population, just to make them comfortable at the sake of making myself uncomfortable”.

“Ik besta niet om jouw slechte begrip van normaal tegemoet te komen. Het is niet mijn taak op deze aarde om esthetisch aangenaam gevonden te worden ten koste van mijn eigen comfort.”

Ze heeft gelijk. We mogen er zijn, ik mag er zijn. Als mensen autistische blijdschap niet kunnen begrijpen of zien als het moois dat het is, dan is dat hun tekortkoming. Ik besta niet om hen te pleasen, of om hen comfortabel te laten voelen in mijn bijzijn als dat mijzelf hindert. Hoe bekrompen moet je zijn als je anderen geen geluk kunt laten ervaren in zo’n pure vorm? Dat je het niet begrijpt, oké, maar accepteer het. 

Ik ga mijn geluk niet meer maskeren en ik ‘flappy hands my flapping hands’ voor elke autist die ik gelukkig zie. Show the world who you are! Laat ze zien wat gelukkig zijn in kan houden. Dit is één van onze superkrachten, dingen ervaren op een level waar andere alleen maar van kunnen dromen. Wellicht zijn ze gewoon jaloers 😉

Liefs,
Dianel

Blogs door Dianel

Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.

Op zoek naar boeken rondom autisme?

Klik op de foto

Gerelateerde artikelen