Inmiddels ben ik ruim 9 jaar bezig met mezelf te laten zien. Daarvoor durfde ik dat nog niet. In die 9 jaar heb ik geschrevenx getapt (ja echt) en nog veel meer geschreven. In rapvorm, in verhaalvorm en nu in dichtvorm.
Bij elke vorm had en heb ik support. Tijdens de muzieklessen op school ontving ik mooie woorden van docenten, tijdens mijn blog heb ik een heuse autisme community gevonden en nu zijn er mede-dichters. Op de AMAI zomer meetup hoorde ik meerdere malen ‘wat goed je weer te zien!’. Dat voelde heel fijn en ik heb mijn plek inmiddels gevonden in deze grote community.
Juist omdat ik een tijd voor mijn gevoel nog nergens bij hoorde, ben ik nu dankbaar dat ik mij in verschillende groepen helemaal vrij kan bewegen. Van dichters tot djembéspelers. En natuurlijk ben ik ook dankbaar voor mijn vrienden, die (zowat) deze hele reis zijn gebleven🙏
Dankbaar zijn is zó mooi, want dingen zijn niet vanzelfsprekend ✨
