Een vergelijking met neurotypische mensen
Neurotypische mensen (mensen zonder autisme) lijken wat dat betreft een ingebouwde ‘super charger’ te hebben. Na een nachtrust, of middagdutje, is de batterij weer opgeladen. Ze hebben weer energie voor nieuwe taken of een nieuwe dag. Mijn oplader lijkt slechts deels te werken en daarbij enorm traag te zijn. Hierdoor kan het meerdere dagen duren voordat mijn batterij gedeeltelijk is opgeladen. Bijvoorbeeld na een sociale activiteit.
Mijn batterij bereikt nooit 100%
Mijn batterij bereikt eigenlijk nooit voor de volle 100%. Ook ná de nachtrust niet. Alles behalve volledig eigenlijk (wat dat betreft voel ik mij soms net een oude telefoon waarvan de accu niet meer goed is en daarom snel leegloopt). Ik mag blij zijn wanneer ik de dag mag starten met 50% batterij. Er zijn ook dagen waarop mijn batterij zelfs nóg minder vol is, de volgende ochtend.
Optimaal gebruik maken
De dagen waarop mijn batterij 80% of voller is – en die dagen zijn zeldzaam – wil ik daar het liefst optimaal gebruik van maken. Op deze dagen voel ik de drang om zoveel mogelijk taken af te vinken en ga ik achter elkaar door. Eindelijk voel ik dat ik energie heb voor taken die ik al weken (of maanden) uitstel. Het resultaat van dergelijke momenten/dagen is dat ik vaak flink over mijn grenzen ga en vervolgens overprikkeld raak. Ik ben mij heel goed bewust van deze keuze, en ik weet eigenlijk dat ik op deze momenten teveel van mezelf vraag, maar de ‘’Yeah! Ik heb eindelijk eens energie-flow’’ wint het. De overprikkeling incasseer ik.
Zoektocht naar balans
Deze beperkte energie & vanuit daar bepaalde keuzes moeten maken, is voor mij nog altijd een moeilijk onderdeel van het acceptatieproces. Mijn hoofd wil namelijk – standaard – meer dan mijn lichaam aan kan. En dit kan voor veel frustratie zorgen. Het is een dagelijkse zoektocht naar ”een zekere balans”.