De keuze tussen identiteit-eerst of persoon-eerst is eentje die iedereen, om wie het gaat, zelf moet maken. Er wordt vaak gesproken over twee modellen, het medische model en het sociale model. Bij het medische model wordt een persoon met een beperking gezien als een ‘afwijking’ van de norm. Dit veelal met de insteek om de beperking te minimaliseren door dokters, hulpverleners en begeleiders. Het sociale model ziet elke persoon met een beperking net als iedereen, maar dan als een variant van de mens. Dit gaat er daarnaast van uit dat het gedrag van de samenleving en de omgeving kan ontwikkelen zodat (nagenoeg) iedereen mee kan doen.

Binnen het medische model wordt vaak klinische taal gebruikt, en gaat men uit van de gedachtegang dat een mens meer is als diens “autisme”. Er wordt dan voor gekozen om de persoon eerst te zetten (persoon op het spectrum, persoon met ASS, ik heb autisme). Vanuit het sociale model wordt autisme gezien als onderdeel van de identiteit. Daarom staat deze doorgaans dan voorop (autistisch zijn, autist, ik ben autistisch).

Mijn voorkeur gaat uit naar het sociale model, en ik spreek over mijzelf als een autistisch persoon. Daarmee wil ik niet zeggen dat iemand met een een andere voorkeur zich verbonden voelt met het medisch model. Waar jij je goed bij voelt, wat jij gewend bent en wat jij ervan vindt, bepaalt welke voorkeur je hebt. Ik spreek doorgaans over autisten en autisme als onderdeel van mijn identiteit. Dit betekent niet dat ik iemand die een voorkeur heeft voor ‘autisme hebben’ als ondergeschikt of minderwaardig zie. Een belangrijk punt hierin is dat de persoon zelf bepaalt wat die fijn vindt, en niet diens omgeving (familie, behandelaren of begeleiders).