Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
Hoi! Ik ben Leanne, ik ben 33 jaar, ik woon samen met mijn hondje in de omgeving van Arnhem en sinds december 2021 weet ik dat ik autisme heb. Ik heb de neiging om enorm in de details te gaan, maar ik ga proberen om er geen boekwerk van te maken 😉
Op dit moment zie ik eens per week mijn autisme-coach. En eens per twee weken heb ik Acceptance and Commitment Therapy, zolang ik nog op de wachtlijst sta voor het Leo Kannerhuis. Binnenkort start ik met rTMS in de hoop mijn stemmingsklachten onder controle te krijgen.
Ik werk momenteel niet en focus me echt op het opnieuw leren kennen van mezelf en het richting geven aan mijn toekomst. En sinds kort ben ik verhuisd!
Het was mijn eerste verhuizing sinds de diagnose. Mijn eerste verhuizing met een instabiele stemming. Mijn eerste verhuizing die ik al overprikkeld in ging.
Ik woonde inmiddels 5,5 jaar in mijn kleine appartementje in Huissen. Een leuk stadje in de omgeving van Arnhem. Één van mijn beste vriendinnen woonde op steenworp afstand en ik zag haar geregeld tot ze afgelopen zomer geheel onverwacht overleed. Ik wilde acuut verhuizen maar merkte al snel dat dat gevoel wegebde; het was een primaire reactie op haar overlijden. Ondanks dat zij voor mij op iedere straathoek is, was het goed om er te zijn. Onze vaste wandelroute heb ik in de AdventureLab app vastgelegd, als een soort eerbetoon aan onze vriendschap. De noodzaak om te verhuizen nam daarmee af.
Maar eerlijk is eerlijk, ik was al jaren opzoek naar een andere woning door intense overlast van mijn buurman. Vele telefoontjes en smeekbedes bij zowel politie als woningbouw leverden niets op, dus ik moest zelf gewoon weg. Zo rond oktober 2022 mocht ik een woning in een stad verderop gaan bekijken.
[..] ik was al jaren opzoek naar een andere woning
door intense overlast van mijn buurman.
Om een lang verhaal kort te maken; op de dag van de bezichtiging belde mijn vader 5 minuten van tevoren af en de medewerker van de woningbouw was een goede 20 minuten te laat. Ik liep over van spanning. De medewerkster vertelde tot in detail over alle redenen waarom de 20 kandidaten voor mij de woning niet wilden nog voor we een stap binnen hadden gezet. Ook vertelde ze dat er nog een kandidaat voor me was die op vakantie was, dus hij had eerste keus maar had nog een halve week om te reageren. Dit was gedoemd te falen.
Compleet overprikkeld en nog niets gezien. Ik haalde diep adem en liep naar binnen. Een gek soort rust viel over me heen. Ik weet niet wat ik verwacht had, maar dit was meer dan alles! Helemaal leeg en kaal, maar het voelde echt helemaal goed. Ik maakte nooit foto’s op bezichtigingen want ik werd het toch nooit, maar alsof ik het al wist, heb ik ontzettend veel foto’s gemaakt.
Ik vertelde de medewerkster over de overlast thuis en dat ik hier echt MOEST wonen. Ze begreep het en gunde het mij ook, maar ik moest geduld hebben. Eenmaal thuis kon ik geen rust meer vinden. Het feit dat ik een kans maakte, zorgde dat ik niet meer in de herrie van mijn buurman kon zitten. Ik pakte mijn spullen en ging naar mijn ouders. Compleet overstuur, want als ik de woning niet zou krijgen dan kon ik ook niet meer terug. Mijn ouders vertelden me dat ik het per dag moest gaan bekijken en dat is wat ik probeerde.
Het contact met de woningbouw verliep stroef. Ik had ze gemiddeld 3 keer per week aan de lijn en kreeg steeds te horen ‘Als je op [datum] nog niets gehoord hebt, bel dan even terug’.
Twee weken later op een vrijdag sprak ik de medewerkster weer. Ze kon nog steeds niets toezeggen. We konden wel vast met potlood een datum in de agenda zetten. Als jij een beetje functioneert zoals ik, is iets met potlood in je agenda zetten geen optie. Dat is niets. Of je spreekt iets af óf je spreekt niets af. Ik zette dus ook niets in mijn agenda.
Die woensdag erop werd ik om 17.45 uur gebeld. Ze stuurde het contract in de mail, of ik dit even wilde tekenen en de eerste huur wilde overmaken zodat ik de volgende ochtend om 11 uur de sleutel in ontvangst kon nemen. Dat hadden we immers afgesproken. Ik reageerde blijkbaar zo verbaasd dat ze haar agenda checkte en bevestigde dat het er met potlood in stond. Ah, de potlood-afspraak. Ik ging er niet vanuit dat die doorging.
Verward maar blij deelde ik het nieuws met mijn familie en zegde de huur van mijn huidige appartementje op. En daarmee begon de stress. Vier weken de tijd om mijn huis leeg te halen, schoon te maken, het nieuwe huis op te knappen en klaar te maken en te voorzien van alle spullen. Hoe ga ik dit doen?!
In therapie probeerde ik zo goed en zo kwaad als het ging planningen te maken. Zodat ik een idee had van wat ik wanneer zou gaan doen. Maar zoals dat gaat met verhuizen en klussen; niets gaat volgens planning.
In therapie probeerde ik zo goed en zo kwaad als het ging planningen te maken. Zodat ik een idee had van wat ik wanneer zou gaan doen. Maar zoals dat gaat met verhuizen en klussen; niets gaat volgens planning.
Ik had weinig hulp dus heb 90% samen met mijn moeder gedaan. Zij werkte ook gewoon tussendoor, dus het lag wel eens een dag stil, maar op die dagen was ik aan het inkopen doen en opruimen en inpakken in mijn oude woning. Waar ik normaal gesproken dagelijks mijn dutje had en geregeld een dag leeg liet in mijn agenda om bij te komen, was ik nu 7 dagen per week, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds bezig. Ik had de rust niet om niets te doen. De druk om op tijd klaar te zijn was enorm.
Ik raakte alle overzicht kwijt en ging dwars door, wat later een autistische burn-out bleek, heen om alles op tijd te regelen. Ik veranderde in wat ik zelf de oververmoeide kleuter noem. Ken je dat? Kleuters die oververmoeid raken, niet willen gaan slapen maar enorm boos worden en om alles gaan huilen.
In het midden van verhuisdozen, in een hoekje van de slaapkamer, op de wc of in de auto; overal kon ik stilletjes staan huilen. Stil, zodat ik er niemand mee zou opzadelen. Ik kon niet meer, maar het was nog niet af.
Het klussen ging niet echt van een leien dakje. Samen met mijn moeder kan ik goed behangen en dat kwam goed uit want de muren waren zo slecht dat schilderen geen optie was en investeren in een stukadoor doe ik niet voor een (sociale)huurwoning. Dus behangen it is!
Eerst zocht ik mijn zwarte krokodillenbehang uit. Fan-tas-tisch! Maar geen patroon in te ontdekken. Na een uitputtingsslag van 8,5 uur was er eindelijk anderhalve wand af. Met dat behang gingen we nog één wandje in de gang doen, maar dat was voor een andere dag. Verder had ik gelukkig behang met makkelijk patroon of een effen behangetje, dus dat zou snel moeten gaan. Tsja.. als de muren enigszins effen of überhaupt recht zouden zijn…
In het ergste geval hadden we een verloop van 5 centimeter. Iedereen die wel eens behangen heeft weet dat 5 centimeter ontzettend veel is. Het behangen heeft hierdoor echt veel langer geduurd dan we vooraf voorzien hadden.
Nadat het grootste deel behangen was begonnen we met het leggen van de vloer. Ik had nog nooit een vloer gelegd, dus appte mijn broer om hulp; kan ik dit?! Hij appte me terug dat ik dat wel kon en dat hij wel twee dagen kon komen helpen leggen. Dat was een enorme opluchting.
Een paar dagen voor hij zou komen liet hij weten dat een van de twee dagen waarschijnlijk verkort zou worden of zou komen te vervallen want hij kreeg eindelijk zijn zonnepanelen op die dag en zijn vriendin zou dan bij de kapper zitten. Oké, geef me even om te schakelen maar dan maak ik sowieso voor die ochtend een nieuwe planning. Op de dag zelf appte hij dat hij er rond 2 zou zijn en dat zijn vriendin ook mee zou komen. Mijn moeder en ik besloten dat zij met mijn broer met de vloer zou beginnen en dan zou ik met zijn vriendin even wat ritjes naar het andere huis maken en wat inkopen doen. Dit hadden zij anders gepland; met zijn vieren volle bak aan de slag. Ik paste met de grootste moeite mijn planning terplekke aan en ging samen met mijn moeder naar boven om de ondervloer te gaan leggen. We zijn een goed team samen en ik kreeg schakeltijd en moppertijd. We gingen als een speer, lieten mijn broer alles even controleren en gingen beneden in de gang aan de slag. Veel gekke hoekjes, maar te doen. Daarna was ik wel echt klaar. Ik stond op het punt van instorten en was echt op. Omdat mijn broer en schoonzus bij mijn ouders bleven slapen had ik daar geen slaapplaats en moest ik in mijn eigen oude woning slapen. Niet iets waar ik per se naar uitkeek. Wel naar het alleen zijn maar niet naar mijn buurman. Door de onrust en de spanning ben ik die avond veel te lang aan het inpakken gegaan en kwam ik zwaar vermoeid de volgende ochtend in mijn nieuwe paleisje.
Mijn broer legde uit hoe we de vloer konden leggen en samen met mijn moeder ging ik wederom boven aan de slag. Mijn moeder startte maar kwam er al snel achter dat dit niet haar activiteit was. Ik had daarentegen snel de smaak te pakken en terwijl zij planken op maat zaagde, legde ik ze netjes aan elkaar. We besloten de overloop boven even te laten en beneden aan de slag te gaan in de gang. Als we er zelf niet uit zouden komen dan waren er altijd nog mijn broer en zijn vriendin die konden meekijken. Om een uur of 4 ’s middags vertrokken mijn broer en schoonzus nadat ze bijna de hele benedenverdieping gelegd hadden. Mijn moeder en ik worstelden nog op de gang. Die ellendige 4 meter heeft 3 dagen geduurd door alle gekke hoekjes en randjes en kantjes.
Mijn lijf liet me inmiddels in de steek. Ik had geen eetlust, mijn knieën smeekten om rust en mijn rug gaf waarschuwingssignalen. Ik was echt op maar we waren nog steeds niet klaar.
Mijn lijf liet me inmiddels in de steek. Ik had geen eetlust, mijn knieën smeekten om rust en mijn rug gaf waarschuwingssignalen. Ik was echt op maar we waren nog steeds niet klaar. In de week erna hebben we op ons laatste tandvlees gelopen om de laatste muurtjes te behangen voor de grote verhuisdag zou zijn. Gelukkig had ik daar hulp bij, van sommigen uit onverwachte hoek, waardoor we in een ochtend alles in één keer over hadden. Ik voorzag iedereen van lunch en zodra de laatste de deur uit liep stond ik op, pakte mijn tas en trok ook de deur achter me dicht. Tijd voor rust.
Natuurlijk was ik nog niet klaar. En zo moeilijk als ik het had met het inpakken en klussen, zoveel moeite gaf het uitruimen en een plekje geven ook. Ik had geen overzicht meer en kon het ook niet meer creëren, de rek was er echt uit. Maar overal alle dozen gaven me ook veel onrust dus ik moest wel aan de slag. Mijn hondje eet ieder stukje karton dat hij ziet en aangezien sommige verhuisdozen geleend waren moesten die in één stuk weer terug. Uiteindelijk heeft het me 2 maanden geduurd van sleutel tot intrekken. Ik heb een vriendin die als ultieme coping heeft dat ze haar spullen pakt en verhuist naar een ander deel van het land. Ik snap niet hoe ze dat doet.
Nu, 6 weken in mijn nieuwe huisje, ben ik nog steeds niet opgeladen en de oververmoeide kleuter ligt op de loer. Ik ben uitgeput en alles is een trigger. Maar ik ga voorlopig niet meer weg. Het is hier heerlijk rustig met een groot park om de hoek, ik heb goed contact met mijn buren, heb mijn housewarming overleefd, ben met mijn hond bezig om hem te laten wennen (ook hij houdt niet van verandering) en ik maak weer tijd voor mijn dutjes en wandelingen. Ik heb tijd om op te laden.
Luister naar je lijf. Ik ben veel te lang, te hard doorgegaan en moet daar nog voor boeten door een sneller leeglopende batterij en snel pijntjes in ledematen.
Wat ik als advies zou meegeven aan iemand met autisme die gaat verhuizen?
Mijn verhuizing zit erop. Ik kan dit deel afsluiten. Met het voornemen dat ik dit echt nooit meer ga doen!
Heb je autisme (of een sterk vermoeden hiervan) en wil je ook graag je verhaal delen op de website? Dat kan!
Neem gerust contact met mij op via de mail en geef eventueel aan over welk thema je graag wat zou willen delen.
Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
