Mijn naam is Siem en ben 48 jaar oud getrouwd met de liefste vrouw ter wereld en we hebben ook nog twee kinderen, een zoon en een dochter.

Ik heb verschillende werkgevers gehad en heb altijd gewoon 40 uur per week gewerkt. Als opleiding heb ik de medische kant van de middelbare laboratorium  opleiding gedaan, wat ik echt super interessant vond, maar in elk ziekenhuis had je omgang met patiënten en dat lag mij niet goed. Nu snap ik achteraf wel waarom.

Daarna belandde ik bij de PTT post, waar ik het wel naar mijn zin had. Bepaalde diensten die mij niet zo goed lagen kon ik vaak wel ruilen, zodat ik het goed vol hield. Maar de post moest in die tijd volledig veranderen en dat was voor mij het moment daar te stoppen, want daar was ik bang voor.

Mijn vader, oom, neef en broer hadden een groot bollenbedrijf waar ik toen ben gaan werken lekker vertrouwd. Wel mijn interesse maar niet mijn uitdaging, omdat ik nogal houd van regels volgen en dat in die “vertrouwde” omgeving weleens botste met de familiaire kant.

Dus weer opzoek naar iets anders en zo kwam ik 16 jaar geleden terecht bij een bronbemalingsbedrijf. Ik mag wel zeggen één van de zwaarste beroepen die je kunt vinden. Daar leerde ik vrachtwagen rijden en werd ik wel goed opgenomen in de groep. Je ziet elkaar voor al ‘s morgens even bij het laden en bent daarna met één collega de hele dag op pad.

Het zware werk en het met zijn tweeën werken zorgde voor mij voor een rustige werkplek. Met mijn vaste collega kon ik het heel goed vinden, niet zo gek want hij had al sinds zijn jeugd een diagnose ASS. Wij hadden dan ook één van de meest opgeruimde auto’s binnen het bedrijf en wisten feilloos van elkaar wat we deden en meestal in dezelfde volgorde enz.

Na de geboorte van mijn zoon en dochter begon ik echter langzaam te veranderen. Ik had geen rust meer en vervolgens ging mijn vaste collega bij mij van de auto af. Ik belandde langzaam in een flinke depressie. Toen ik daar weer uit kwam had ik van mijn psycholoog te horen gekregen dat ik het waarschijnlijk in autisme moest zoeken, maar bij mij viel nog niet alles op zijn plaats. Na het lezen van het boek van Bianca Toeps besloot ik mij aan te melden bij de GGZ en begon alles op zijn plek te vallen.

Omdat het werk me te zwaar werd, lichamelijk en geestelijk, heb ik binnen het bedrijf de overstap gemaakt naar een andere werkplek. Nu ben ik sondeermeester.

Misschien zie je weleens een vrachtwagen met rupsen eronder ergens in het land staan? Nou, dat doe ik. Wij onderzoeken grondlagen op hardheid, wrijving en waterspanning, zodat ze bijvoorbeeld kunnen bepalen hoe lang heipalen onder een huis moeten worden. Dit doen we door hydraulisch een meetinstrument langzaam de grond in te duwen. Dit doe ik nu 1 jaar en vind ik langzaam de rust weer terug.