Het verhaal van Frans

Het verhaal van Frans

hintersee, bergsee, mountains

Het verhaal van Frans | Over de uiting van autisme

Ik ben Frans Houter, 43 jaar en woon in het steeds mooier wordende Tilburg.

Sinds 2015 heb ik de diagnose Autisme. Dit verklaarde meteen waarom ik grote druktes altijd vermeed en mijn ruis-onderdrukkende koptelefoon dan ook altijd overal mee naar toe gaat 😊

Als de prikkels dan toch te veel worden, begin ik meestal met mijn benen te wiebelen, krab ik aan mijn duim of gaat de muziek op maximaal volume. Ontprikkelen door te overprikkelen.

Gelukkig weet ik me thuis goed te ontspannen, zeker met een leuk bordspel, computerspel of het proberen te repareren van kleine elektronische apparaten.

Als je wat vaker van me wil lezen, kijk dan op @gewoonautist op Instagram, of anders de pagina GewoonFrans op Facebook.

Het solistische werken, mijn autisme dus eigenlijk,
heeft me desalniettemin ook veel gebracht op het werk.
Ik ben expert geworden op bepaalde gebieden.

Hoe uit autisme zich bij mij?

In 2015, na een burn-out, kreeg ik de diagnose ASS. Wat vielen er veel stukjes op hun plek! Velen om me heen herkenden het meteen bij mij. Ik was (of zelf ben) alleen nog steeds niet zo ver.

Op mijn werk had het solistische en moeizame samenwerken meteen een duidelijke oorzaak. Mijn toenmalige leidinggevende heeft me daarin goed geholpen, ook omdat samenwerken een onderdeel is van de beoordeling. En tja, dat was bij mij dus niet zo best, maar kon nu wel verklaard worden. 

Het solistische werken, mijn autisme dus eigenlijk, heeft me desalniettemin ook veel gebracht op het werk. Ik ben expert geworden op bepaalde gebieden. Ben heel kritisch, gedetailleerd en houd een overzicht over alle betrokken onderwerpen.

Dat gedetailleerd en kritisch werken komt mijn hobby’s ook weer ten goede. Ik denk dat ik mede door mijn autisme beste goed ben geworden in het oplossen van problemen/puzzels. Ik durf dan ook alle uitdagingen aan te gaan. Zeker bij een reparatie: stuk is het toch al!

Op relatiegebied

Na mijn diagnose is het privé minder goed gegaan. Mijn relatie is een paar jaar later geëindigd. We konden beiden de juiste balans niet meer vinden. Ik zat daarna, mede door verkeerde copings-strategieën en lange termijn keuzes -die minder lang bleken- behoorlijk in de schulden. Dan is een routineus leven minder prettig, die moeten immers doorbroken worden om uit de schuld te kunnen kruipen. 

Gelukkig zijn er nu positievere routines die zorgen voor rust en stabiliteit. Nog steeds vrijgezel, dat wel, maar ik zal vast een leuke vrouw ontmoeten die mijn rust, reinheid en regelmaat juist enorm gaat waarderen 😊

Helaas denk ik dat de maatschappij nog steeds gebouwd is op het gemiddelde.

Het leven in deze maatschappij

In de maatschappij heb ik nog steeds erg veel last van grote groepen mensen. Dat schijn je leuk te moeten vinden, maar zodra ik aan alle kanten mensen om me heen heb, schiet de stress omhoog en weet ik niet hoe snel ik weg moet. Hier baal ik nog wel van, want ik ga graag naar een concert en zou het ook graag eens willen beleven aan de rand van het podium. Mij vind je vooralsnog achterin of op het balkon. 

Ook oogcontact is echt de hel voor mij. Misschien baal ik daar wel het meeste van, ik zou zo graag eens liefdevol willen verdrinken in iemands ogen, maar zelfs in een relatie lukt het me niet om mijn vriendin langer dan een seconde aan te kijken. Maar ja, het is wat het is!

Helaas denk ik dat de maatschappij nog steeds gebouwd is op het gemiddelde. Dus niet altijd voor mij en ik hoor helaas nog steeds mensen zeggen om “gewoon” even uit je comfortzone stappen. “Een paar keer doen en dan zul je merken dat het leuk is!” Gelukkig ben ik steeds beter in het accepteren van deze verschillen, mijn eigen kunnen en gevoel. Het kost alleen tijd.

Wil jij ook je verhaal delen?

Heb je autisme (of een sterk vermoeden hiervan) en wil je ook graag je verhaal delen op de website? Dat kan! 

Neem gerust contact met mij op via de mail en geef eventueel aan over welk thema je graag wat zou willen delen.