Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
Leeftijd: 29 jaar
Sinds wanneer heb je je diagnose autisme: november 2020
Favoriete (sensorisch) ‘hulpmiddel’: Echt een specifiek hulpmiddel heb ik niet. Ik maak vooral voor ontprikkeling gebruik van het bad of de sauna, wandelen met de hond of Netflix bingen.
Favoriete hobby of interesse: behendigheid doen met mijn hond en bezig zijn tussen de alpaca’s. Voornamelijk met dieren en in de natuur zijn.
Het krijgen van de diagnose autisme was voor mij en ook mijn omgeving niet echt een verrassing die uit de lucht kwam vallen. Voornamelijk mijn ouders, maar ook ik hebben altijd wel het idee gehad dat er ‘iets’ was. Ik had altijd het gevoel dat ik af week van wat normaal hoort te zijn, mensen begrepen me niet of ik begreep hen niet. Ik loop al heel mijn leven tegen zoveel dingen aan en had echt het gevoel dat ik van een andere planeet kwam. Achteraf verklaarde het veel situaties, waaronder bijvoorbeeld het keer op keer falen in het behouden van werk en kort bestaande vriendschappen.
Ergens was ik ook wel opgelucht bij het krijgen van de diagnose, eindelijk kon ik mijn gevoelens ergens aan linken en begreep ik waarom ik bepaalde reacties gaf/geef op situaties. Maar tegelijkertijd dacht ik ook, oké dit gaat nooit meer weg en het is iets waar je een weg in zult moeten vinden. Dat vond ik wel een lastige gedachte, met name omdat ik altijd gehoopt had door middel van therapie uiteindelijk wel weer alles te kunnen doen en zo aan mijn toekomst te kunnen bouwen zoals ik die voor ogen had.
Ergens was ik ook wel opgelucht bij het krijgen van de diagnose [..] Maar tegelijkertijd dacht ik ook, oké dit gaat nooit meer weg en het is iets waar je een weg in zult moeten vinden
Op dit moment ben ik pas 1 jaar gediagnosticeerd met ASS, dus ik ben vooral nog erg zoekende wat wel voor mij kan werken, in plaats van wat niet werkt. Ondertussen weet ik enigszins wel waar mijn beperkingen liggen en hoe ik hier op in moet spelen. Ermee omgaan lukt niet altijd, want ik ben nog niet zover dat ik mijn autisme dus danig heb geaccepteerd.
Het krijgen van de diagnose heeft mij met name gebracht dat ik eindelijk tegen mezelf kan zeggen ‘je bent niet gek, je ziet de wereld gewoon anders en daar is niets mis mee’.
Ook ben ik me bewuster van sommige dingen, bepaalde situaties of emoties ervaarde ik vaak intens. Nu begrijp ik beter waar het vandaan komt, bijvoorbeeld verdriet maar ook blijdschap zal ik altijd intenser ervaren en dat vind ik ook wel iets bijzonders hebben.
Het krijgen van de diagnose heeft mij met name gebracht dat ik eindelijk tegen mezelf kan zeggen 'je bent niet gek, je ziet de wereld gewoon anders en daar is niets mis mee'
Voor mijn familie en mijn partner was de diagnose niet vreemd of onverwachts, dus ze waren vooral opgelucht met het feit dat de dingen die ik ervaar ergens vandaan komen. Voornamelijk omdat mijn ouders al vanaf jongs af aan zoekende zijn geweest, door middel van therapeuten, naar wat het nu kon zijn.
Mijn partner is al meer dan 10 jaar voor me en heeft me in alle staten al gezien, hij vond het ook fijn dat er een link gelegd kon worden.
Eigenlijk heb ik geen vreemde reacties ontvangen, ook van mijn vrienden niet. Dat vond ik wel prettig, want ik dacht altijd dan ik dan anders behandelt ging worden of dat mensen ineens een ander beeld van me krijgen terwijl ik nog steeds dezelfde persoon ben. De meeste van mijn vrienden hebben het nooit echt aan me gemerkt omdat ik door de jaren heen zo goed het leren maskeren en gezien heb wat sociaal gewenst is en dit dan ook goed weet toe te passen in situaties.
Wat ik wel merkte, is dat er soms vrij ‘luchtig’ over gedaan werd. Zo van: ‘iedereen is wel een beetje autistisch’ of ‘iedereen heeft wel wat’. Ik vond het lastig om dat te horen, want dat deed het bij mij af alsof het allemaal niet zo erg is als dat het voor mij wel is en ik me aanstel.
Maar al met al, heb ik het idee dat mijn omgeving het accepteert.
Na mijn diagnose is eigenlijk mijn kijk op mijn hele toekomst die ik voor mezelf in gedachte had veranderd. Dingen die ik voor ogen had, zal ik anders moeten aanpakken. Voornamelijk om te voorkomen dat ik mezelf van de ene burn-out in de andere burn-out werk, want zo heb ik het altijd gedaan en dit is eigenlijk ook normaal voor mij. Dit was altijd een vicieuze cirkel wat ik nu moet gaan doorbreken, gelukkig hoef ik dit niet geheel alleen te doen en krijg ik hier begeleiding bij.
Bij alles wat ik nu doe, denk ik extra goed na over hoe het mij kan beïnvloeden in positieve of negatieve zin. Ik merk bijvoorbeeld, dat mijn energie level en prikkelbaarheid steeds lager word, waardoor ik dus minder op een dag kan doen en langer nodig heb om op te laden. Dat vind ik erg lastig accepteren, want ik wil heel veel maar het lukt gewoon weg niet zonder mezelf daar zowel psychisch en lichamelijk mee te belasten. Vooral als mensen tegen je zeggen: ‘waar ben jij nu moe van?’ Nou.. mijn hersenen staan 24/7 aan en dat is iets wat een ander niet ziet.
Voornamelijk op het gebied van werk, ik ben altijd heel erg ambitieus persoon geweest, maar alles wat ik probeerde daar faalde ik in. Dat doet veel met je zelfvertrouwen en ik ging uiteindelijk steeds meer aan mezelf twijfelen. Gelukkig krijg ik daar op dit moment begeleiding in en hoop ik in de komende maanden een leuke passende baan te vinden binnen mijn eigen grenzen.
Ik kan nog niet zeggen dat ik de diagnose geaccepteerd heb, want dat is op dit moment nog niet zo. Ik zie wat mijn omgeving wel kan en de dingen die ik niet kan. Daarin vind ik het lastig om het positieve in te zien en te kijken wat voor mij wel mogelijkheden zijn waar ik in mijn kracht kan komen.
Wil je ook graag je verhaal delen op de website? Dat kan! Neem gerust contact met mij op via de mail en geef aan welk thema je in gedachte hebt.
Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
