Niemand had in de gaten wat er echt speelde, vooral niet dat het autisme was. Mijn ouders bestempelden mijn moeite met executieve functies als ‘lui’ en hebben me continu bekritiseerd om wat ik volgens hen verkeerd deed. Gelukkig begrijpen ze nu wel waar mijn gedrag vandaan komt en nu steunen ze mij. 

Op school werd ik door de leraren vooral gezien als een rustig meisje met weinig zelfvertrouwen. Af en toe werd ik aangemoedigd om meer van mezelf te laten horen en zelfverzekerder te zijn, omdat ‘ik meer kan dan dat ik zelf denk’.

Ik heb wel een aantal sociale vaardigheidstrainingen gehad, maar die hielpen nooit. Ik kon het geleerde ook nooit in de praktijk brengen, omdat de oefensituaties natuurlijk nooit overeen kwamen met de werkelijkheid. Ik vond de trainingen eigenlijk maar stom, maar deed toch braaf mee. Dit met de gedachte dat zij het vast wel beter wisten dan ik en ik gewoon wat beter mijn best moest doen.

Ik had veel depressie- en angstklachten die op school weleens zichtbaar werden door teruggetrokkenheid en hyperventilatieaanvallen. Docenten hebben er uiteindelijk weinig aandacht aan besteed omdat mijn cijfers wel prima waren. 

Er is één docent geweest in mijn examenklas die doorhad dat er iets helemaal niet goed ging en zij heeft mij zo goed mogelijk geprobeerd te helpen. Helaas heeft zij alleen mijn autisme niet kunnen herkennen, waardoor ik later weer opnieuw vastliep in mijn leven.