Na gesprekken te hebben gehad met mijn ouders en psycholoog was het duidelijk dat dit zo niet verder kon, ik maakte mijzelf vanbinnen helemaal kapot. Ondanks dat ik het heel eng vond, en ik eigenlijk geen waarde hechtte aan mijn eigen gezondheid, was er een klein stemmetje in mij die mij motiveerde om de verandering aan te gaan. Ik ging in behandeling voor mijn boulimia.

Het was een zware strijd. Ik moest eerst dieper de put in voor ik weer omhoog kon klimmen. Ondanks de intensieve behandeling lukte het mij niet om mijn opgebouwde patronen te doorbreken. Zowel mijn gedrag als mijn denkpatronen waren zo vastgeroest dat ik geen opening kon vinden om het aan te passen. Mijn therapeuten zagen dat verbetering uitbleef en dus werd er gezocht naar een andere aanpak. Die kwam. Ik ging een zesweekse klinische opname doen in Portugal. Doordat ik uit al mijn patronen werd gehaald lukte het mij hier wel om mijn eetgedrag te veranderen. Van de ene op de andere dag stopte ik met braken en gaf ik niet meer toe aan de drang tot eetbuien. Voor het eerst in mijn leven heeft mijn zwart-wit denken, mijn alles of niks overtuiging, mij geholpen. Ik wilde van die rot eetstoornis afkomen en hoe eng het ook was ik wist dat ik dit alleen kon halen als ik in een keer zou stoppen met al mijn ongezonde eetgedrag. Mijn autisme is dus aan de ene kant een aanleiding geweest voor mijn eetstoornis maar heeft mij aan de andere kant ook geholpen met het herstel.

Ik creëerde een gezond eetpatroon en het lukte om mij hier aan vast te houden. Na een tijdje durfde ik dan ook te zeggen dat ik hersteld was van mijn eetstoornis. Betekende dit dan dat ik minder last had van eenzaamheid, verdriet, overprikkeling en alle andere gevoelens die vanuit mijn autisme ontstonden? Nee! Ik had alleen geleerd om daar het eten niet meer voor in te zetten.