Ik ben een laatbloeier. Als tiener was ik nog totaal niet bezig met jongens en door constant op mijn tenen lopen op school, had ik er ook geen ruimte of tijd voor. Op mijn drieëntwintigste werd ik door een vriendin op een blinddate gestuurd. Dit was meteen heel erg leuk en ondanks dat dit alles nieuw voor me was, is het wel best snel een relatie geworden. 

Wel liep ik tijdens mijn relatie aan tegen problemen met intimiteit, wat mede de reden was van uit elkaar gaan na een relatie van twee jaar.

Toen ik op mijn vijfentwintigste weer single was, vond ik dit heel moeilijk. Ik vond het heel naar om weer alleen te zijn en wilde een bepaalde leegte en eenzaamheid opvullen. Dit probeerde ik te doen door me aan te melden op verschillende datingsites en apps. Op iemand afstappen vond ik veel te eng en daarom wilde ik het proberen via internet.

Als ik in contact kwam met een jongen, praatten we meestal een tijdje via de chat. Na een paar weken sprak ik wel eens met een jongen af die ik online ontmoet had. In mijn geval was mijn mindset totaal niet gezond. Ik zag het hebben van een relatie als een noodzaak en niet als een leuke aanvulling. Ik had er een project van gemaakt om een relatie te krijgen, waardoor ik me altijd erg vastklampte aan degene met wie ik aan het daten was en het obsessief begon te worden. Ook kon ik heel erg overstuur raken als het niets werd. 

In deze tijd was ik heel erg kwetsbaar en had ik heel weinig eigenwaarde of zelfliefde, wat zeker niet meegeholpen heeft. Ook was ik onwetend over mijn autisme, waardoor ik ook geen goed beeld had van wie ik zelf was. Van veel jongens kreeg ik te horen dat ik heel moeilijk te peilen was. Daarnaast was ik heel snel onder de indruk van een jongen, waarschijnlijk omdat ik blij was met de aandacht. Heel vaak trok ik de verkeerde types aan die überhaupt niet op zoek waren naar een serieuze relatie. 

Verder vond ik het heel moeilijk om de signalen van een ander in te schatten. Ik ben wel eens in situatie terecht gekomen waarin iemand over mijn grenzen heen is gegaan, wat ervoor heeft gezorgd dat ik van mijn zevenentwintigste tot mijn negenentwintigste niets meer van mannen moest weten en volledig op slot ging.

Het beste is om te daten vanuit een goede en gezonde mindset, waarin je genoeg van jezelf houdt en genoeg eigenwaarde hebt. En om het te zien als een aanvulling of toevoeging, er relaxed in staan en wel zien of het wat wordt of niet. Had ik dat toen maar gekund, maar dat is makkelijk gezegd achteraf gezien. 

Mijn autisme waar ik niets van wist, heeft ongetwijfeld ook een rol gespeeld. Nu ken ik mezelf veel beter en heb ik meer eigenwaarde, waardoor ik het nu compleet anders zou aanpakken.