Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
Als jij mij vroeger had gevraagd wat ik later wilde worden was mijn antwoord steevast: Mama!
Toch werd deze wens met de jaren steeds troebeler. Ik had geen fijne jeugd en in mijn tienerjaren ben ik uit huis geplaatst. Heel lang was ik in de veronderstelling dat het de instanties waren die mij het leven zuur maakten. Naarmate ik ouder werd kwam ik erachter wat voor aandeel mijn ouders hierin hadden.
Begrijp mij niet verkeerd: mijn ouders en hun liefde voor mij was immens groot, maar het onvermogen om mij een stabiele en veilige omgeving te bieden was misschien op dat moment wel groter. Het zorgde er nog niet direct voor dat mijn kinderwens compleet verdween. Integendeel zelfs..
Mijn partner en ik leerden elkaar kennen in de romantische setting van een instelling. Beiden uit huis geplaatst, naïef en in de steek gelaten. Vanaf dag één waren we elkaars soulmates en deden we al veel dingen samen. Zo droomden we samen weg van het idee om zo snel mogelijk (tiener)ouders te worden en de wereld te bewijzen dat wij het beter zouden doen dan onze eigen ouders.
Tegelijkertijd realiseerden we dondersgoed dat dit dan een tweede generatie ”Jeugdzorg kindje” zou zijn: een gedachte waar we beiden enorm angstig van werden. Zolang wij nog onder toezicht stonden was het beter om in ieder geval niet aan kinderen te beginnen.
Dat idee groeide in de loop der jaren uit tot de overtuiging dat wij totaal ongeschikt zouden zijn als ouders. Ik vond mezelf prima als moeder van twee katten en mijn partner uitermate perfect als baasje voor de twee donderstenen. Hoe zorgzaam wij ook zijn en hoe leuk we ook met kinderen konden omgaan, wij als ouders? Nee.. zet dat maar uit je hoofd. En iedereen in onze omgeving wist het ook en leek er vrede mee te hebben.
Na de diagnose autisme was het voor mij helemaal duidelijk: ik word geen moeder!
Zwanger zijn vond ik maar een eng idee en het onderwerp bevallen zorgde voor paniekaanvallen. Bovendien vond ik mijn mindset alles behalve oké en gezond: ik zat midden in een flinke depressie.
Mijn overtuiging om geen moeder te worden was groot. PMDD speelde hier ook een rol in. Ik was het zó zat om telkens maar weer te dealen met PMDD (de extremere variant op PMS), dat ik zelfs aan dacht aan het stilleggen van mijn cyclus. Wil je meer te weten komen over PMDD? Klik dan hier.
De huisarts begreep mij gelukkig erg goed en samen met de psychiater zou ze overleggen welke vorm van medicatie (anticonceptie + antidepressiva) het beste bij mij zou passen.
Na weken geen gehoor belde ik de huisarts weer op om te vragen hoe het er voor stond. Ze kon mij helaas nog niet verder helpen, omdat de psychiater slecht te bereiken was en zij deze beslissing niet in haar eentje kon nemen. Zodra er bericht was zou ze mij in ieder geval direct bellen. Ik stelde haar en mezelf gerust dat het oké was om nog even geduld te hebben. Zo actief ben ik toch niet op seksueel gebied en de kans dat ik met mijn lichaam zwanger zou raken (hallo ondergewicht en slechte levensstijl!) toch wel nihil zou zijn.
Weken ging voorbij en werden vervangen door maanden, en nog altijd had ik geen bericht. Om eerlijk te zijn vond ik het ook weer een dingetje om wéér de huisarts erover op te bellen. Überhaupt het gegeven om weer te bellen, in de wacht te staan, assistente te woord te staan om vervolgens toch weer een telefonische afspraak te maken stond mij totaal niet aan. Achja, wanneer ook wel? Bovendien stond mijn menstruatie de gehele zomer al stil. Wat een heerlijke tijd was dat zeg. Even geen pijn in mijn voorgevel en de achterlijke moodswings waren weer even verleden tijd.
Tot ergens halverwege september. Normaliter heb ik zo twee weken voor de menstruatie last van mijn borsten en zodra het dan zover is, verdwijnen zowel de emotionele buien, als de pijntjes in mijn lichaam. Dit keer was het anders, de pijn in mijn borsten was zo hevig, dat ik bij het uitdoen van mij BH in tranen uitbarsten. Waren ze altijd al zó vol en gespannen?
“Voel dan even schat, dit is toch niet normaal?“, vroeg ik aan mijn vriend (in de veronderstelling dat hij het verschil wel zou voelen). “Mwah.. ja, denk het?“, was zijn nuchtere reactie.
Na aantal weken enorm veel pijn durfde ik het toch aan om te googelen. Al snel kwam ik op het resultaat zwangerschap uit. Zo snel als ik erop was gekomen, klikte ik het weer weg.
‘didn’t know i was pregnant’-foto. Twee dagen voor de test.
Op 4 oktober 2021 zat ik op de stoel bij een allergoloog om mijn allergieën te bespreken, ze adviseerde en drukte mij op het hart om zo spoedig mogelijk hulp in te schakelen van een psycholoog en mijn eetpatroon aan te passen wil ik ooit nog vruchtbaar worden. Ik dacht nog ‘mens calm down, ik wil niet eens moeder worden dus alsjeblieft, bespaar ons de tijd en laat je verhaal achterwege’.
Eenmaal thuis, en verlost van de rot BH die zoveel pijn deed, kon ik haar preek en de eerder gezochte google resultaten niet loslaten. Ik wist dat er in huis een ongebruikte, verdwaalde zwangerschapstest lag en gek genoeg werd ik er als een magneet naar toe getrokken.
‘Binnen 5 minuten resultaat’ valt er te lezen. Een halve minuut later liep ik als een halve malloot rondjes door het huis mezelf hardop pratend: “Okeeee… oh nooo, okeeee, wat nu?? Oké shit.. okeeee”.
Een positieve zwangerschapstest….
Deze blog is geschreven door Ches.
Ches blogt over haar persoonlijke ervaringen rondom autisme & kinderwens, zwangerschap, bevalling en het ouderschap.
Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
