Gastblogger: Zoë

Gastblogger: Zoë

hintersee, bergsee, mountains

Soms kan je wel wat hulp gebruiken. Zo ook als je een blog hebt! Meer content betekent meer bezoekers, en meer bezoekers betekent meer mensen om te helpen. Het community gevoel tussen mensen met autisme is sterk– vandaar dat ik direct en volmondig ‘JA’ heb gezegd toen me werd gevraagd om mee te helpen. Maar wie ben ik eigenlijk?

Zoë

Dat ben ik.

Ik ben ondertussen alweer 21 jaar oud, maar mijn lichaam laat me regelmatig in de steek en denkt dan dat het 80 is– al vinden mijn hersenen dat ook regelmatig. Vanaf deze maand zal ik proberen elke maand een gastblog te schrijven voor Wereld van Autisme. Hiernaast ben ik bezig met mijn eigen blog: Ins and Auts. Druk, druk, druk dus (en een tikkeltje chaotisch– tikkeltje maar).

 

Naast dat ik een 80-jarige oma ben die af en toe opeens weer 21 is, heb ik autisme

Eerst maar eens wat meer over mezelf, denk ik? Naast dat ik een 80-jarige oma ben die af en toe opeens weer 21 is, heb ik autisme. Uiteraard. Anders zou ik hier hoogstwaarschijnlijk niet over kunnen schrijven. Ik weet nu sinds ik 16 ben van die diagnose. Heb ik er ooit wat mee gedaan? Tuurlijk niet! Wat voor impact kan autisme nou hebben op je leven– kuch kuch. Ben ik daar van teruggekomen.

Sommigen zullen misschien al de Pillencast kennen. Hier heb ik ook al een beetje mijn verhaal gedaan– in de aflevering: Zoë: de impact van autisme– en jullie zullen waarschijnlijk nog wel meer van me horen in mijn blogs hier op Wereld van Autisme. Op mijn eigen blog ben ik vooral bezig met informatieve artikelen te schrijven die onderbouwd zijn door de wetenschappelijke literatuur. Ik ben namelijk ook een universiteitsstudentje– niet voor lang meer though.

Begrijp me niet verkeerd– ik voel me oprecht dankbaar dat ik überhaupt kan studeren– maar ik moet een paar stapjes lager gaan leren. Dat voelt soms toch een beetje als falen. Vooral omdat ik denk dat ik zo mezelf en anderen teleurstel. Ken je dat gevoel? Vast wel, want veel van ons zijn ons zo bewust van ons ‘anders zijn’ dat we continu mensen teleur lijken te stellen by just being ourselves.

Wat doe je dan? Je maskeert! Perfecte oplossing toch? Niemand die je meer raar aankijkt, niemand die liever met een grote boog om je heen lopen… Maar hoeveel energie steek je daar wel niet in? Heb je enig idee wat er gebeurd als je het masker durft af te zetten en dat muurtje wat je zó stevig hebt opgebouwd, verkruimeld als gevulde speculaas?

Ik wel.

‘Tis geen pretje kan ik je zeggen.

Heb je enig idee wat er gebeurd als je het masker durft af te zetten en dat muurtje wat je zó stevig hebt opgebouwd, verkruimeld als gevulde speculaas? Ik wel

Ik heb veel mensen pijn gedaan met wat ik in die donkere tijden gezegd, gedaan en gedacht hebt. En ik kan mezelf er nog steeds niet voor vergeven. Ik kan anderen ook nog niet vergeven voor wat ze míj hebben aangedaan in die periode– toen ik op mijn kwetsbaarst was. In die tijd ben ik veel verloren: mijn baan, wat vrienden, en de liefde van mijn leven (al dan tijdelijk). Man wat deed dat laatste pijn.

Mijn vriend is mijn rots. Een steun en toeverlaat. Mijn verlichte vuurtoren die me helpt
om weer op het juiste pad terug te komen

Mijn vriend is mijn rots. Een steun en toeverlaat. Mijn verlichte vuurtoren die me helpt om weer op het juiste pad terug te komen. Maar ik heb hem toen veelte ver gepusht– veelte veel van hem gevraagd. En toen was hij weg… Ik heb zoveel geluk gehad dat onze liefde sterk genoeg was om uit dit dal te klimmen. History repeats itself.

Ik heb het al een keer eerder meegemaakt, maar was ik in dat verhaal degene die wegrende van iemand met problemen. Beide keren waren de relaties uiteindelijk niet bepaald gezond meer– dus zette we de stap om het af te kappen. Bij mijn vriend en mij hebben we gepraat en gepraat en gepraat, en ondanks de soms wat gebrekkige communicatie zijn we er sterker uitgekomen. We wonen nu niet voor niks samen met twee honden van 30+ en 40+ kilo!

Heb je al gemerkt dat ik een open boek ben? Ben ik goed in oversharen?Je kan me echt alles vragen en er is 99 procent kans op een eerlijk antwoord. Aan jullie dus ook de taak om ons zoveel te vragen over waar jullie mee zitten dat we het niet meer aankunnen (bij nader inzien doe maar niet…).

Ik heb superveel zin om samen met Sylvana dit platform op te bouwen en tegelijkertijd mijn eigen blog op te bouwen! Ik weet dat er nog veel ideetjes zijn tussen ons beide over wat we allemaal kunnen doen, so stay tuned. Volgende maand, December, zal mijn eerste gastblog online komen. Heb je een idee waarover het moet gaan? Stuur een bericht naar @wereldvanautisme, of naar @insandauts en laat het ons weten.

U zijt gegroet,

Zoë | Ins and Auts