Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
“Ik kijk op de klok, twee uur ’s middags. Niet te lang geleden heb ik mijzelf van bed naar de bank gesleept. Ik heb wat dingen op de agenda staan vandaag; wat schrijfwerk wat af moet en wat huishoudelijke taken. Ik open mijn notities en wacht tot woorden van inspiratie de pagina vullen, tevergeefs. Minutenlang staar ik naar de pagina, type wat en verwijder het weer. Er komt niets waardigs uit mijn vingers. Niets wat goed genoeg is. Ik laat mijn blik de woonkamer rondgaan. De vaatwasser moet uit-en-in geruimd worden en stofzuigen kan ook geen kwaad. Koken voor de komende dagen zodat ik niet weer eindig met brood én die uitpuilende was staan ook hoog op het lijstje. Zoveel wat er moet gebeuren vandaag, ik blokkeer. Ik sleep mijzelf terug naar bed en doe ik alsof ik niet besta. Alsof het er allemaal niet is. Alweer…”
Opgave
Ik merk de laatste tijd dat ik weer minder goed in mijn vel zit. Elke kleine taak voelt als een enorme opgave en mijn brein heeft moeite geïnspireerd te blijven. Ook ga ik momenteel heel slecht op verplichtingen. Elke afspraak, hoe klein ook, lijkt een enorm obstakel en zorgt ervoor dat ik wil vluchten. Zelfs een ontvangen berichtje op WhatsApp beantwoorden voelt als een hele klus. Ik ben moe, tot in de vezels van mijn lichaam en wil het liefst dat iedereen om mij heen even vergeet dat ik besta.
Ik slaap veel, omdat ik er dan een beetje niet ben. Ook om mijn depressieve gevoelens te onderdrukken. Ik voel mij vaak waardeloos, vooral als ik er niet in slaag een kleine taak te volbrengen, wat er dan weer voor zorgt dat ik mij nóg waardelozer voel. Een vicieuze cirkel waar de onzekerheid over wie ik ben en mijn capiciteiten, steeds sterker wordt. Mijn batterij is leeg en ik weet even niet wat ik moet doen om het weer op te laden.
Onzichtbaar
Mijn draagkracht is altijd al laag geweest, maar zo breekbaar heb ik me in tijden niet gevoeld. Zo makkelijk overprikkeld en zó overweldigd. De wereld is even teveel voor mij. Teveel verdriet, onmacht, onbegrip en haat. Teveel wat ik mij aantrek en meesleep. Teveel zorgen, onrust en paniek. Dan nog de schaamte voor het breken, voor het niet kunnen dragen van de weinige dingen die er daadwerkelijk spelen in mij leven.
Ik wou dat ik onzichtbaar was. Laat mij maar even, geef mij de tijd. In stilte en isolatie, alleen. Ik kom er vanzelf weer bovenop.
Begrip
Toch blijf ik het proberen, om niet volledig toe te geven aan de wanhoop. Zo heb ik gister mijn vaatwasser uit-en-in geruimd en ben ik nu eindelijk aan het schrijven. Ik probeer lief naar mezelf te zijn en begripvol, iets wat ik nog moet leren na jarenlang regeren met de harde hand. Als het een dag niet lukt dan is dat prima en dan pak ik mijn rust. Dat maakt me niet waardeloos, het maakt me sterk dat ik kan toegeven aan die behoefte en noodzakelijkheid. Woorden die ik altijd vol waarheid naar andere uitspreek, maar wanneer ze over jezelf gaan opeens niet gelden. Misschien als ik ze vaak genoeg tegen mijzelf herhaal, dat ik ze zelf ook mag gaan geloven. Een mooi en waardig streven.
Liefs, Dianel
Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.
Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
