Ze voelde zich vaak niet gezien en begrepen, zie je, de kleine ik. Ze wist niet waarom ze zich zo anders voelde en zo hard moest werken om in het plaatje te passen. In groep 8 rekende ze nog uit het boek van groep 5, want ze kwam lastig mee. Ze was ook graag alleen en veilig in haar kamer, omringd door haar schatten. Haar veilige haven.

Naar mate de jaren vorderden, werd school lastiger vol te houden. Vaak bleef ze daarom thuis of trok ze zich in de les terug in haar eigen wereld met oordopjes in. Banen waren lastig te behouden, omdat ze zich regelmatig moest ziekmelden. Mentaal was ze compleet op. Maar ze was toch jong en sterk, zoals ze altijd zeiden? Dus ze moest dit kunnen. Er was vast iets mis met haar. Iedereen van haar leeftijd ging naar school en had werk. Ze was vast gewoon heel erg lui.

Naar school gaan, werken, sociale kringen onderhouden. Haar eerste depressie volgde snel. Waarom kostte alles zoveel moeite? Haar school, bij de opleiding waar ze vrijwel nooit meer kwam opdagen, stelde haar voor de keuze het jaar nogmaals te herhalen of te stoppen. Het meisje koos voor het tweede. Een andere opleiding proberen, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ze is jong, vitaal en sterk, toch? Als gevolg  kwam er snel een officiële waarschuwing, omdat ze te vaak niet aanwezig was. Klopt, ze zei tegen haar moeder dat ze naar school ging en fietste naar het bos om de dag prikkelarm door te brengen, verstopt in een boek. Vreemd, dat je als jonge, vitale en sterke meid de rest niet kunt bijhouden. “Ben je nou alweer thuis? Zeg je nou alweer af? Je bent lui. Je bent nutteloos. Ik schaam me voor je.”