Vol bewondering kijk ik naar de auti-mama’s op social media. Ik vind het erg knap hoe zij hun leven hebben ingevuld. Mét kinderen en zichzelf en hun behoeftes niet uit het oog verliezend. Soms benijd ik ze, want ik wou wel dat ik moedergevoelens had gehad. Ik weet dat het onlogisch klinkt, of vreemd. Maar ik wou vaak dat ik wat normaler was, ik mis de gevoelens die ik zou moeten hebben. Het lijkt me prachtig met je geliefde iets te delen dat zo jullie is, zo mooi gemaakt. Een weerspiegeling van twee levens, twee personen in een nieuw lichtroze velletje. Het lijkt me heerlijk zorg te dragen en het gevoel te hebben dat je iets moet beschermen. Het lijkt mij bijzonder zulke onvoorwaardelijke liefde te kennen, te geven en te koesteren. Je kind begeleiden in het worden tot een sterk, gezond en wereldwijs mens. Nooit zul je écht alleen zijn, denk ik. Je leven is voor altijd verbonden. Dat alles lijkt me prachtig. En ik kan me zo goed indenken hoeveel geluk dit zou kunnen geven. Maar de gevoelens, het deel dat er echt toe doet, ontbreekt.