Met bevende handen staar ik naar de zwangerschapstest. De kans dat ik zwanger kan zijn is er nagenoeg niet, want ik slik mijn anticonceptie trouw, heel trouw. Obsessief trouw. Maar toch de angst, mijn grootste angst, dat het toch wel zo zou kunnen zijn heeft me weer eens tot wanhoop gedreven. Negatief, geeft de test aan. Natuurlijk, negatief. Wat had ik dan verwacht? Een enorme last glijdt van mijn schouders af. Opluchting, ik kan wel huilen van geluk. Maar dan bekruipt de angst mij weer. Wat als het niet goed gegaan is? Je hoort wel eens van die verhalen van vrouwen die na een negatieve test toch zwanger blijken te zijn. Ik voel me misselijk worden. Is dat een symptoom? In paniek ren ik naar de badkamer om te zien of ik nog meer testen heb. En ja, dit is niet de eerste keer dat paranoia mij in z’n greep houdt. Ik besluit de volgende ochtend nóg een test te doen. Gewoon voor de zekerheid, je weet immers maar nooit.
Niets te bieden
“Ik wil later nooit kinderen”, is de uitspraak die ik al predik sinds ik zelf kind was. Zelfs als klein meisje kon ik andere kinderen vaak slecht verdragen. Het onverwachtse, de luidheid. Als een ander kindje begon te huilen of schreeuwen stond ik met mijn handen over mijn oren, huilend van overprikkeling. Naarmate ik ouder werd is deze overtuiging altijd stand blijven houden. Ik wil nóóit kinderen. Allereerst omdat ik die hoeveelheid prikkels gewoon niet zou kunnen verdragen. En ook omdat autisme en mijn stoornissen erfelijk zouden kunnen zijn en ik niemand het leven gun zoals ik het vaak beleef. Ikzelf had ook niet per se geboren hoeven te worden, een gevoel dat ik vaak heb. En wat heb ik een kind nou helemaal te bieden? Een moeder die niets kan verdragen, onstabiel is in haar emoties en vaak depressief. Ook heb ik nooit moedergevoelens ontwikkeld en vind ik kinderen vaak gewoon niet leuk. Nee, ik heb zeer weinig te bieden en zou ongeschikt zijn als moeder.
Gemiste gevoelens
Vol bewondering kijk ik naar de auti-mama’s op social media. Ik vind het erg knap hoe zij hun leven hebben ingevuld. Mét kinderen en zichzelf en hun behoeftes niet uit het oog verliezend. Soms benijd ik ze, want ik wou wel dat ik moedergevoelens had gehad. Ik weet dat het onlogisch klinkt, of vreemd. Maar ik wou vaak dat ik wat normaler was, ik mis de gevoelens die ik zou moeten hebben. Het lijkt me prachtig met je geliefde iets te delen dat zo jullie is, zo mooi gemaakt. Een weerspiegeling van twee levens, twee personen in een nieuw lichtroze velletje. Het lijkt me heerlijk zorg te dragen en het gevoel te hebben dat je iets moet beschermen. Het lijkt mij bijzonder zulke onvoorwaardelijke liefde te kennen, te geven en te koesteren. Je kind begeleiden in het worden tot een sterk, gezond en wereldwijs mens. Nooit zul je écht alleen zijn, denk ik. Je leven is voor altijd verbonden. Dat alles lijkt me prachtig. En ik kan me zo goed indenken hoeveel geluk dit zou kunnen geven. Maar de gevoelens, het deel dat er echt toe doet, ontbreekt.
Trotse tante
Gelukkig heb ik vriendinnen die wel zeker zijn van hun zaak, of in ieder geval de sprong in het diepe hebben genomen. Waar ik eerst huiverig was of ik wel een goede tante zou kunnen zijn, geniet ik nu optimaal van de tijd die we samen spenderen. Zoals Levi, het zoontje van één van mijn beste vriendinnen. Hij, die altijd lacht naar mij, altijd vrolijk is als er ik ben. Ik voel me trots als ik naar hem kijk, als ik naar zijn ouders, mijn vrienden kijk. Ik ken ze al zolang, we hebben samen buiten gespeeld, zijn samen opgegroeid. En nu, nu hebben ze een zoon en zijn we volwassen. De tijd vliegt en dingen veranderen. Wíj veranderen. En ik kan enorm genieten van de wonderen waar ik eventjes deel van mag uitmaken. Het leven dat ik nooit zou hebben maar zo toch een beetje kan meebeleven als trotse tante. Ik hou van hem, hij hoort nu bij mijn leven. Ik ben ze dankbaar voor dit gegeven en geniet met volle teugen van het aan de zijlijn staan en juichen.
Crazy cat mom
Met bevende handen staar ik naar zwangerschapstest nummer twee. Uiteraard, negatief. De kans dat twee testen foutief zouden zijn is wel heel klein. De kans dat ik zwanger zou zijn bestond sowieso bijna niet. Mijn obsessie met de angst heeft weer eens een loopje met mij genomen. Maar, beter zekerheid dan onzekerheid. Ik gooi de test weg en loop naar de bank. Het is enorm vroeg en nog een beetje donker. Twee kattenkopjes kijken met samengeknepen oogjes op. Dit zijn mijn babies, mijn harige lieve babies. Ik aai ze over hun kopje en kruip weer terug in bed waar ze mij naartoe volgen. Ze kruipen tegen mij aan. Ze zijn zo lekker stil en ze maken me niet om zes uur wakker. Ik denk aan mijn vriendinnen die nu waarschijnlijk druk in de weer zijn met hun kroost, op van de gebroken nachten. Ik glimlach en draai me nog eens om in mijn warme bed. Echt, tante zijn, I love it.
Liefs,
Dianel
Blogs door Dianel
Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.