Dozen vol foto’s van de afgelopen negentwintig jaar staan om mij heen op bed. In mijn hand een foto waarop ik in mijn oude kamer zit als kind. Mijn kamer vol spullen die mijn leven waren, elk klein dingetje van onschatbare waarde en zijn eigen plek. Veilig in mijn veilige haven, omringd door mijn veilige spullen. Daar waar ik mijn masker kon afzetten en niet deed alsof. Waar ik mijzelf kon verliezen in mijn speelgoed, in mijn eigen wereld. Ik was, net zoals nu, het liefst alleen.

Ik kijk mijn huidige kamer rond, de ontelbare spullen zijn veranderd in ontelbare foto’s aan de muur. Het materialisme verandert in momenten die ik verzamel en mijn hele leven hangt om mij heen. Belangrijke momenten, mooie momenten. Foto’s van vrienden en familie en van dierbaren die er niet meer zijn. Zoveel herinneringen, dat ik inmiddels aan muur drie kan beginnen. Ja, ik zal altijd een verzamelaar blijven, lach ik in mijzelf, al mag hetgeen ik verzamel, waar ik mij veilig bij voel, met de jaren veranderen.

Ik pak nog een paar foto uit de doos. Als klein meisje tussen de geiten, tussen de paarden en met een random poes buiten knuffelend. Nog iets wat nooit veranderd is, ik hou van dieren, voel me op mijn gemak bij ze en kan mijzelf zijn. Ik heb liever dieren om mij heen dan mensen. Tevreden kijk ik naar de twee poezenbroertjes die aan het voeteneind van mijn bed liggen. Van mij, alleen van mij. Mijn verantwoordelijkheid. Al hebben ze mij aardig onder controle en zal ik alles voor ze doen. Iets met katten en personeel..

De volgende foto’s die ik pak zijn wat minder vrolijk. Ik als huilend, brullend kind. Ik als tiener afwezig, kijkend in het niets. Diep ongelukkig was ik. De frustratie is af te lezen in mijn ogen. Ik was vaak overprikkeld, kon weinig geluiden en indrukken verwerken. Hadden ze toen maar onderzoek gedaan naar mijn zijn, hadden ze toen maar iets ontdekt. Gezien dat ik anders was. Dan had mijn leven er nu heel anders uitgezien denk ik, makkelijker, wellicht zonder depressies en autistische burn-outs. De foto’s brengen het gevoel terug. Het gevoel van onbegrip, mijzelf niet begrijpen en het ongelukkige gevoel. Snel leg ik ze weg.

Zo zit ik die dag op bed, uren en uren kijkend naar mijn leven. Naar de gelukkige momenten als kind waar ik mijzelf kon zijn, naar de momenten waarop ik duidelijk maskeer als twintiger in een club. En ook naar selfies met ex-geliefden waar ik mijzelf volledig in kwijtraakte, selfies met ex-vrienden die, zodra het echt slecht ging, mij in de steek lieten en selfies met inmiddels overleden speciale mensen. 

Zoveel mensen die in mijn leven zijn gekomen, een paar of meer hoofdstukken hebben meegeschreven en dan weer vertrokken zijn. Zoveel mensen die nog steeds met mij meeschrijven na al die jaren en op wie ik echt kan bouwen. Iedereen heeft een speciale rol gehad in mijn leven en ik heb van elk mogen leren.