Daten op het spectrum | door Dianel

Daten op het spectrum | door Dianel

hintersee, bergsee, mountains

Stil kijk ik naar mijn telefoon scherm, waar whatsapp open staat. Ik ben in gesprek met de jongen waar ik de afgelopen tijd mee aan het daten ben en hij heeft net bekend niet helemaal eerlijk te zijn geweest. Mijn hart bonkt in mijn keel. Hij zegt dat hij denkt van mij te houden. Langzaam voel ik mijn wangen rood worden en er ontsnapt een traan. Ik wilde deze woorden zó graag horen, zó graag voelen, maar het geluk is van korte duur. Hele korte duur.

Dianel

Gebroken hart

Al snel volgt een volgend appje met het verlossende antwoord. Hij heeft een open relatie en woont samen. Mijn hart staat stil en de tranen komen nu ongeremd naar buiten. Vier maanden zijn we aan het daten, vier maanden van pril geluk. Vier maanden van iemand toelaten in mijn leven, ook al vind ik dat heel spannend. Samen kerst vieren, samen plannen voor de toekomst maken. Ik heb hem zelfs betrokken in mijn wekelijkse mentale ondersteuning. Samen intiem zijn. Dit had ik nooit aan zien komen. Hoe kunnen mensen zo in je gezicht liegen? Je aankijken en eisen dat je stukjes van jezelf geeft, terwijl er zo’n groot geheim op de achtergrond sluimert. Ik ben boos, verdrietig en compleet in de war. Ik voel me bedrogen en voorgelogen en de pijn in mijn borstkas is zwaar en drukkend.

Een gedicht

Indirect geeft hij mij de schuld, want ík kan hier niet mee omgaan en ík kap het nu af. “Je weet dat ik autistisch ben, hoe lastig het voor mij is iemand zo toe te laten. Ook op intiem vlak, hoe kon je dit doen?”, vraag ik verslagen. “Je bent alleen maar autistisch en depressief als het jou uitkomt.”, lees ik. Ik breek een beetje meer. “Schrijf er anders een gedicht over,” zegt hij spottend. Ik blokkeer hem. Man, wat kun je je vergissen in mensen en wat kunnen ze vals zijn. Ik voel me zo onbegrepen.

Twee dagen doet het even heel erg pijn, zoveel pijn dat ik niet weet wat ik er mee aan moet. Ik huil en huil en schreeuw van wanhoop en dan is het klaar. Ik ben voorzichtig geweest met mijn gevoelens, de verliefdheid was pril en ik heb kunnen rouwen. Het is klaar en ik sta in de bloei van mijn leven, klaar voor de liefde die ik zoveel te geven heb. Dit hoofdstuk is afgesloten.

Back to the datingpoel

Daten in het algemeen is wel een dingetje vind ik, als autist zijnde. Ik vind het spannend. Het liefst leer ik iemand eerst online kennen, vanuit mijn veilige haven iemand stukje bij beetje ontleden. Als dat fijn voelt en ik denk dat de klik er is, dan volgt er een date. Ik ben altijd heel open en eerlijk over wie ik ben, dus de man of vrouw die ik verkies weet van te voren waar ze mee te maken hebben. Wat ik lastig vind en waar ik in tekortschiet en waar mijn sterke punten liggen. Waar ik naar op zoek ben en wat ik absoluut niet in mijn toekomst zie. Communication is key. Toch een stukje controle in de wereld van gevoelens, iets waar we bijna geen controle over hebben.

Maar wat trek je aan? Welke schoenen, welke jas? Doe ik mijn make-up meer naturel of meer sexy? En accentueer ik dan mijn ogen óf mijn lippen. Mijn haar los staat mooier maar brengt wel weer extra prikkels met zich mee op zo’n prikkelrijke dag. Vast dan? Of toch los?

Moet ik er eerder zijn dan mijn date? Het liefst wel. Dan kan ik staan wachten en hoef ik niet het gevreesde loopje te doen. Het moment waar je elkaar al ziet, maar niet dichtbij genoeg bent om iets te zeggen. Kijk je dan naar elkaar? Kijk je weg? Ga je als een dronken zeehond zitten zwaaien met een schaapachtige grijns op je gezicht? Nee, ik zorg absoluut dat ik eerder ben.

Verwachtingen

Hoe begroet je elkaar? Een formele hand? Een knuffel? Drie kussen? Ik ben en blijf autistisch dus dat laatste vind ik een dingetje. Ik ken mijn date immers net en ik ga niet heel goed op aanrakingen. Maar wat als mijn date dat wel verwacht? Vooraf bespreken dan of neem ik dan weer té veel controle? Ik ram mezelf gewoon in die omhelzing voor iets anders de kans krijgt. Overdenken, plannen. De geschatte situatie duizendmaal in m’n hoofd afspelen en uiteindelijk gaat het altijd compleet anders.

Dan heb je hopelijk een geslaagde dag samen. Waarin veel wordt besproken en gelachen. Waar de spanning langzaam weg zakt en de echte jij naar boven komt. Iets wat je samen deelt en samen ondergaat. Bij thuiskomst voel je je wellicht licht, vrolijk. Hopend dat de ander het net zo fijn vond. Hopend op een “Wanneer zie ik je weer?”. En als dat berichtje dan daadwerkelijk komt, raak ik lichtelijk in paniek. Ik moet eerst een week bijkomen van deze intense beleving en overdenken wat ik er van vond, het laten landen. Ik kom zo spoedig mogelijk bij je terug. Autistische winterslaap modus aan.

De liefde bouwen

Ik ben klaar voor de liefde, ik ben er klaar voor mijzelf stukje bij beetje bloot te geven. Iets op te bouwen met iemand. Iets wat oprecht is, eerlijk. Ik ben er klaar voor iemand in mijn leven te betrekken. Samen te ontdekken, samen te zijn. Ik ben er klaar voor mijn leven te delen met iemand. Steen voor steen die fundering op te bouwen. Iemand die mij het waard vind, mij die tijd geeft. Ik heb zoveel liefde te geven, zoveel warmte. We gaan het zien, of ik diegene ga vinden of wellicht al gevonden heb. Zeer binnenkort heb ik namelijk een date. Dit keer met iemand die qua neurodiversiteit aardig op één lijn ligt met mij. We hebben veelal dezelfde struggles, moeite met dezelfde dingen. Er is begrip, erkenning en herkenning.  Daarnaast is hij ook gewoon heel erg lief en leuk, een goede basis voor een eerste date al zeg ik het zelf. Ik zal proberen mijn dronken-zeehond-zwaaitje thuis te laten en te gaan waar de liefde mij brengt. Ik ben er klaar voor, wens me succes!

Liefs,

Dianel

Blogs door Dianel

Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.

Ken jij de ticket
theorie al?

Klik op de foto