Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
Drie dingen die ik absoluut niet ga doen:
Ja, je leest het goed. Het bevallen slaan we voor het gemak gewoon even over.
Het schijnt een logisch gevolg te zijn na 9 maanden zwangerschap dat je met bloed, zweet en tranen een kind eruit perst, maar ik moet er niet aan denken. Mogelijk is dat ook het grootste probleem als ik denk aan bevallen, ik denk er te veel over na.
De vreemde handen aan mijn lichaam daar beneden waar ik mij zo mega kwetsbaar voel. De onduidelijkheid. De onverwachte gebeurtenissen. De paniek.
Nee, ik overdrijf niet als ik zeg dat ik mij prettiger voel op de operatietafel waar de arts door middel van een keizersnede het allemaal van mij overneemt. Toen ik dat bij mijn intake al aankondigde stuitte ik direct al op weerstand. “Dat doen we niet zomaar, maar we willen graag met je meedenken hoe we je zo soepel mogelijk hierin kunnen begeleiden”. Een andere verloskundige was wat botter en wou er niet eens over praten.
Er was geen medische indicatie en bovendien was ik ‘te goed’ voor zo’n heftige ingreep. Ik weet het: iedereen en zijn moeder doet het; bevallen. Waarom zou ik dat dan niet kunnen? Het antwoord is dat ik oprecht last heb van bevalangst.
Pijn is voor mij niet eens het grootste probleem. Pijn gaat over. Het was de angst dat ik het vermogen niet zou hebben om op een natuurlijke manier te bevallen. Bang dat er paniek ontstaat en ik dichtklap. Bang dat ik het ziekenhuis verlaat zonder baby omdat het niet goed gegaan is.
Wederom verschrikkelijke gedachten waar ik geen grip op had waardoor ik het hele onderwerp maar ging vermijden.
Via de verloskundige kwam ik bij een coach terecht die naast haar praktijk ook werkzaam is als een klinische verloskundige. Samen met mijn partner volgden we de cursus ‘Pijn, Puur en Partner’. In eerste instantie had ik er totaal geen interesse in. Zou ze begrijpen dat ik met mijn achtergrond liever kies voor een keizersnede? Nee, zo’n cursus is toch zonde van de tijd, energie en geld.
Maar na onze eerste sessie wist ik dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Het was fijn dat we dit samen mochten doen en daarnaast waren we veilig met zijn tweetjes. Ik durfde mijn verhaal te doen en wonder boven wonder begreep ze me. Via een werkboek mocht ik mijn bevalplan opstellen waar het allemaal draait om mij als persoon: Ches met autisme.
Langzaam maar zeker kreeg ik het vertrouwen in mezelf een beetje terug. Stiekem hield ik mij nog wel vast aan het idee dat er op voorhand werd besloten dat een natuurlijke bevalling niet mogelijk zou zijn, door bijvoorbeeld een stuitligging. Tijdens een van de laatste controles werd dit nog even dubbel gecheckt.
“Oh kleine meid, dit is je kans om voor eens en altijd enorm dwars te liggen”, zei ik hardop.
“ Nee hoor, ze ligt met haar hoofdje al lekker laag, ze is ingedaald”, zei de verloskundige enigszins enthousiast.
“Nog even en je gaat bevallen”
Help….
Om onder de babyshower uit te komen vroeg ik voor mijn verjaardagscadeautjes voor de baby. Mijn schoonmoeder gaf mij een hele leuke zwangerschapsjurk die zo comfy is dat ik hem nog steeds draag.
De drie dingen die ik absoluut niet ga doen, is dus een beetje mislukt.
Of ik uiteindelijk alsnog een keizersnede kreeg lees je in mijn volgende blog.
Deze blog is geschreven door Ches.
Ches blogt over haar persoonlijke ervaringen rondom autisme & kinderwens, zwangerschap, bevalling en het ouderschap.
Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
