De wereld staat in brand. De rechtse partijen vieren in steeds meer landen de overwinning, de mensen worden steeds minder tolerant en ruimdenkend. Het haat gedreven commentaar neemt toe en de macht om alles maar te zeggen wat je denkt, zelfs als het diep kwetsend is, is groter dan ooit. Mijn social media staat vol vreselijke beelden van genocide en ik dwing mijzelf te kijken want dat is het minste dat ik kan doen. Zelfs als het mijn ziel raakt, zelfs als ik het niet kan verdragen. Vrouwen komen opnieuw in de onderdrukking, mensen van de LGBTQ+ community worden weer in hun kasten geforceerd. Want zijn wie je bent en liefhebben wie je liefhebt? Niet in deze wereld. Het lijkt wel of we ieder jaar teruggaan in de tijd, in plaats van vooruit en het breekt mijn hart.
Empathisch
Een stigma dat nog steeds rondom autisme hangt is dat autistische mensen weinig tot geen empathie hebben. Een enorm vooroordeel want elke autist is anders en uniek. Ikzelf ben hyper empathisch, ik trek me het branden van de wereld aan en probeer het zo goed mogelijk te dragen. Ik vecht tegen onrecht waar ik kan en ik dompel mijzelf onder in het leed. Vaak uit schuldgevoelens dat ik het zo goed heb, dat ik niet méér kan doen. Dit zorgt er vaak voor dat mijn eigen vlammetje opbrand en dat het mij eigenlijk constant teveel wordt. De depressieve gevoelens krijgen weer de overhand, de zorgen maken mij ziek. Er is weinig ruimte voor andere dingen of gevoelens. Het journaal kijk ik al niet meer, om mijzelf te beschermen en ik probeer het vergaan van de wereld te micro-doseren. Iets wat zeker niet altijd lukt en iets waar ik mij dan ook weer schuldig over voel. Dat ik dat kan, dat ik die mogelijkheid heb.
Onrecht
Ook kan ik niet tegen onrecht. Het maakt me boos, verdrietig en machteloos. De reacties op Facebook onder een positief bericht over twee mannen die elkaar liefhebben, maken me misselijk. Hoe kun je liefde, het puurste en mooiste iets wat er bestaat, nou niet steunen? Hoe kun je zo kortzichtig, zo haatdragend zijn dat je zoiets positiefs niet wilt accepteren? En dan óók nog de drang voelen er iets kwetsend over te typen. Niet één reactie zoals deze, nee, tientallen. Ik zie het dagelijks, op wat voor soort berichten dan ook, en het maakt me ontzettend boos en verdrietig. Ik vind mensen steeds minder leuk worden en het vertrouwen dat ik van nature heb, verlies ik met de dag.
Angst
Ik hou mijn hart vast voor de queercommunity, mijn BIPOC medemens, de neurodivergente mensen en de vrouwen om mij heen en in de rest van de wereld. Mensen voelen zich vaak veel te vrij, veel te groot, door andermans geluk te minachten en kapot te maken. Racisme en discriminatie nemen toe in plaats van af en ik kan maar niet begrijpen wat er nu misgaat in de wereld, waarom het zo drastisch aan het branden is. De onmacht is groot en ik isoleer mij steeds meer. Ik wil niet leven in een samenleving als deze, in een wereld die zo aan het aftakelen is.
Hoop
Ik en mijn hyper empathische vermogen houden zich vast aan de neurodivergente community. De mensen die ik om mij heen heb verzameld en op social media die strijden voor een betere wereld. De autisten om mij heen die net als ik niet tegen onrecht kunnen en hun stem laten horen, zij die een veilige haven zijn. Ik voel mij veilig in hun midden. Een plek waar we elkaar accepteren. Waar we de liefde vieren, waar we onszelf mogen en kunnen zijn. Ongeacht wie je bent of hoe je eruit ziet. We zien en horen elkaar, we erkennen elkaar, we steunen elkaar. Ik haal daar enorm veel kracht uit en het brengt licht in de duisternis. Ik ben jullie enorm dankbaar voor dat alles, voor wie jullie zijn en voor wat jullie staan. Het brengt hoop, een fragiel maar waardevol iets. Een sprankje hoop in een brandende wereld, iets wat nu, meer dan ooit, nodig is.
Liefs, Dianel
Blogs door Dianel
Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.