Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
“Mijn wekker gaat af. Met veel moeite open ik mijn nog opgemaakte ogen. Het duurt even voor ik weet waar ik ben en voor de kamer stopt met draaien. Met de alcohol nog in mijn lichaam, sta ik op. Over een kwartier moet ik op mijn werk zijn. In de badkamer veeg ik de uitgelopen mascara weg en poets ik mijn tanden, ik heb geen energie of tijd er iets beters van te maken. Mijn lichaam is zwaar, ik lag vanochtend om zes uur pas in bed. Snel kleed ik mij aan en vertrek gehaast naar het werk. Even doorbijten, vertel ik mijzelf. Deze zes uur doorkomen met paracetamol tot ik om zeven uur weer begin met indrinken voor het volgende feestje.”
Tien jaar geleden zagen mijn weekenden er zo uit. Vrijdag stappen, zaterdag werken, zaterdagavond weer de stad in. Soms zelfs met de donderdagnacht er nog bij. Ik kan me er nu geen voorstelling meer bij maken. Het lijkt wel hoe ouder ik wordt, hoe autistischer. Ik ben afgelopen week twee dagen achter elkaar op pad geweest en moet daar drie dagen van bijkomen. Soms voel ik mij zo’n compleet ander persoon dan vroeger, hoe komt dat toch?
Autistischer
Mijn draagkracht lijkt steeds minder te worden en ik heb veel nagedacht over hoe dit zou kunnen. Word ik echt met het jaar meer autistisch? Nee, dat geloof ik niet. Hoe ging dit vroeger? Ik overdenk mijn jongere jaren en kom tot de conclusie dat mijn draagkracht altijd al laag is geweest, ik gaf er gewoon nooit aan toe.
In mijn stapjaren was ik de zondag altijd helemaal van de kaart. Extreem moe, depressief en op. Ik verzuimde ook veel op school daardoor, omdat ik echt moest herstellen van de avonden die voor mij toen zo belangrijk waren. Alleen de zondag, om te herstellen, was vaak niet genoeg. Toch bleef ik ieder weekend uitgaan. De Fear of missing out, ook wel FOMO genoemd, was heel sterk aanwezig. Ik wilde graag zijn zoals mijn vriendinnen, er bij horen, mee gaan met wat mijn leeftijdsgenoten dreef. En het frustreerde mij, want alleen ik had die hersteltijd achteraf nodig zonder te weten waarom. Ik voelde me anders, lui en alsof ik faalde in het jong zijn.
Grenzen
Nu weet ik de reden, als ik weer eens een paar dagen op bed moet bijkomen van een dagje weg. Sterker nog, ik plan die rustdagen in. Ik weet nu dat ik niet gemaakt ben om hetzelfde leven te leiden als mijn neurotypische medemens. Het is oké, ik weet nu hoe dit komt. Ik ben niet lui en ik faal niet. Ik heb een neurodivergent brein, dat nu eenmaal anders werkt. Sinds ik daar aan toe geef, en naar mijn eigen kunnen en behoeften luister, lijk ik dus meer autistisch. Ik weet nu dat dit niet zo is, ik ga gewoon veel minder over mijn grenzen.
Ik hoop in de komende jaren nóg autistischer te worden, want dat betekend dus dat ik mijzelf beter leer kennen en handel naar mijn behoeftes. Tuurlijk heb ik soms nog steeds last van FOMO en baal ik er van als ik de capaciteit niet heb om iets te ondernemen. Maar ik accepteer het nu veel beter, omdat ik de achterliggende reden begrijp. Nog een reden waarom ik zo dankbaar ben voor mijn diagnose, alle puzzelstukjes vallen langzaam maar zeker op hun plaats. Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik ooit ben geweest, dat klopt. Maar volgens mij is dat de definitie van het leven, om constant te groeien, te ontwikkelen en te veranderen. Ik ben heel benieuwd wie ik over 10 jaar mag zijn.
Liefs, Dianel
Dianel schrijft een maandelijkse blog over de strubbelingen van een jonge vrouw met autisme.
Wereld van Autisme 2021 © Alle rechten voorbehouden
Privacy-beleid | Algemene Voorwaarden | Cookie-beleid | KvK: 83749837
